Korpus Pontonierów Koronnych

Korpus Pontonierów Koronnych - jednostka inżynieryjna armii koronnej w XVIII wieku.

Formowanie i zmiany organizacyjne

Korpus Pontonierów Koronnych zwany początkowo milicją skarbową został utworzony uchwałą sejmu konwokacyjnego w 1764. Według etatu tworzyć go miało 5 oficerów-inżynierów, 25 podoficerów i 170 szeregowych.

Przez cały okres swojego istnienia jednostka podlegała władzom skarbowym i nie wchodziła do etatu wojska koronnego. W 1787 rozpoczęto powiększanie jednostki do 349 ludzi, w tym 300 szeregowych.

Jednostka nosiła różne nazwy: chorągiew pontonierów cudzoziemskiego autoramentu skarbu koronnego, korpus milicji skarbowej, korpus milicji pieszej skarbu koronnego, batalion pontonierów skarbu koronnego.

Obsadę oficerską Korpusu Pontonierów stanowili: komendant w randze pułkownika, podpułkownik, major, kapitan sztabowy, kwatermistrz, adiutant i audytor. Do 1776 oficerowie byli patentowani przez Komisję Skarbową, a od 1777, jak w całym wojsku, przez króla.

Pontonierzy stacjonowali w Warszawie na Solcu i Pradze, oraz w Nieszawie i Nowym Dworze. Używani byli do różnych prac inżynierskich, cywilnych jak i wojskowych, takich jak: uspławnianie rzek, sporządzanie map, budowanie budynków skarbowych i mostów, rozbijanie zatorów na rzekach itp.

W czasie insurekcji kościuszkowskiej na bazie Korpusu Pontonierów zorganizowano 16 Regiment Pieszy Koronny.

Szefowie

• Adam Poniński
• Roch Kossowski

Pułkownicy

• Jerzy W. Markowski (od 13 IX 1774 do 23 III 1785) kilka dni przed śmiercią złożył rezygnację i otrzymał nominację na generała majora^[1]
• Jerzy J. de Woyten (od 30 III 1785 do 11 XII 1787)
• Jan Giessler (od 11 XII 1787)

Przypisy

Bibliografia

• Mariusz Machynia, Czesław Srzednicki: Oficerowie Rzeczypospolitej Obojga Narodów 1777-1794. Oficerowie wojska koronnego. Artyleria i wojska inżynieryjne. Kraków: Księgarnia Akademicka. Wydawnictwo Naukowe, 1999. ISBN 83-7188-304-8.