| Ten artykuł dotyczy 2 Regimentu Grenadierów Krakowskich. Zobacz też: 2 Pułk Piechoty – stronę ujednoznaczniającą. |
2 Regiment Grenadierów Krakowskich
Chorągiew grenadierów krakowskich |
Historia |
Państwo | I Rzeczpospolita |
Sformowanie | kwiecień 1794, Bosutów |
Dowódcy |
Pierwszy | Franciszek Bukowski |
Ostatni | Władysław Jabłonowski |
Działania zbrojne |
Powstanie kościuszkowskie |
Organizacja |
|
Rodzaj wojsk | Wojska lądowe |
| Multimedia w Wikimedia Commons | |
2 Regiment Grenadierów Krakowskich – oddział wojskowy wchodzący w skład wojsk powstańczych okresu insurekcji kościuszkowskiej w 1794.
Historia
Przed bitwą pod Racławicami do wojsk Kościuszki dołączyła milicja województwa krakowskiego. Była to licząca 1920 grupa chłopów uzbrojonych w kosy, piki, siekiery zwerbowana i dowodzona przez braci: generała majora ziemiańskiego Jana i Andrzeja Slaskich, ziemian z krakowskiego. W bitwie wzięła udział tylko część (około 500) kosynierów, reszta stanowiła odwód. Po bitwie duża część chłopów rozeszła się do domów. Z reszty, w obozie pod Bosutowem, sformowano dwie jednostki: Regiment 1 Grenadierów Krakowskich i Regiment 2 Grenadierów Krakowskich. Nosili oni czapki rogatywki, granatowe kurtki z zielonymi wyłogami oraz czechczery lub spodnie z białego sukna. 2 Regiment oprócz oficerów z pospolitego ruszenia zasilony został kadrą oficerską awansowaną z podoficerów regimentów regularnych[a][1].
Chcąc ich uhonorować, nadano regimentowi zaszczytną nazwę. Nie była to jednostka czysto kosynierska (pikinierska), żołnierze 2 Regimentu otrzymali 180 zdobytych pod Racławicami karabinów. Nie pozwoliło to w pełni wyposażyć pierwszego szeregu w broń palną, ale zbliżało się do założenia by jednostki kosynierskie składały się w 1/3 z żołnierzy uzbrojonych w karabiny[2]. Oddział nigdy nie osiągnął ani przewidzianej liczebności, ani jednolitości umundurowania. Z planowanych dwóch batalionów sformowano tylko jeden. Jego liczebność w kwietniu wynosiła – 614, w maju – 591, w sierpniu – 573, we wrześniu – 565, 2 listopada – 501 żołnierzy[3].
Żołnierze regimentu
- Dowódcy regimentu
- płk Franciszek Bukowski
- płk Ludwik Krupiński
- płk Władysław Jabłonowski
- Inni oficerowie regimentu
- Franciszek Żymirski, awansowany 21 X 1794 na porucznika[4]
Galeria
Uwagi
- ↑ wielu wywodziło się z 3 regimentu pieszego
Przypisy
Bibliografia
- Bronisław Gembarzewski: Rodowody pułków polskich i oddziałów równorzędnych od r. 1717 do r. 1831. Warszawa: Towarzystwo Wiedzy Wojskowej, 1925.
- Bolesław Twardowski: Wojsko Polskie Kościuszki w roku 1794. Poznań: Księgarnia Katolicka, 1894.
- Andrzej Kosim, Rafał E. Stolarski: Car, honor i ojczyzna.... Oficyna Wydawnicza "Blitz-Print", 1991. ISBN 83-900086-2-9.
- Krzysztof Bauer: Wojsko koronne powstania kościuszkowskiego. Wydawn. Ministerstwa Obrony Narodowej, 1981. ISBN 83-11-06605-1.
Oddziały wojska I Rzeczypospolitej 1717–1795
Dywizje | |
---|
Brygady | |
---|
Regimenty piesze | |
---|
Pułki jazdy/ ułanów | |
---|
Pułki przedniej straży | |
---|
Pułki kozaków | |
---|
Regimenty dragonów | |
---|
Oddziały targowickie | |
---|
Oddziały insurekcji kościuszkowskiej | |
---|
Chorągwie i szwadrony | |
---|
Bataliony | |
---|
Artyleria | |
---|
Bitwy | konfederacja barska | |
---|
wojna 1792 | |
---|
|
---|