Josip Bozanić
Kardynał prezbiter |
|
| Da život imaju! Aby mieli życie! | |
Kraj działania | Chorwacja |
Data i miejsce urodzenia | 20 marca 1949 Rijeka |
Arcybiskup metropolita zagrzebski |
Okres sprawowania | 1997-2023 |
Biskup Krku |
Okres sprawowania | 1989-1997 |
|
Wyznanie | katolicyzm |
Kościół | rzymskokatolicki |
Prezbiterat | 29 czerwca 1975 |
Nominacja biskupia | 10 maja 1989 |
Sakra biskupia | 25 czerwca 1989 |
Kreacja kardynalska | 21 października 2003 Jan Paweł II |
Kościół tytularny | S. Girolamo dei Croati (degli Schiavoni) |
| Multimedia w Wikimedia Commons | |
Sukcesja apostolska
Data konsekracji | 25 czerwca 1989 |
Konsekrator | Franjo Kuharić |
Współkonsekratorzy | Josip Pavlišić Karmelo Zazinović |
|
|
Josip Bozanić (ur. 20 marca 1949 w Rijece) – chorwacki duchowny katolicki, w latach 1997-2023 arcybiskup metropolita Zagrzebia, kardynał.
Życiorys
Pochodzi z religijnej rodziny, księdzem został także jego brat Antun. Członkiem jego rodziny był Bartul Bozanić, biskup Krku w latach 1839–1854. Josip Bozanić studiował w seminarium w Pazin oraz na wydziałach teologicznych w Rijece i Zagrzebiu. 29 czerwca 1975 w Krk przyjął święcenia kapłańskie z rąk miejscowego ordynariusza Karmelo Zazinovicia; był później sekretarzem tego biskupa oraz wikarym w jednej z parafii diecezji Krk. W 1979 wyjechał na uzupełniające studia do Rzymu, uwieńczone dyplomami z teologii (na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim) i prawa kanonicznego (na Papieskim Uniwersytecie Laterańskim). W 1986 powrócił do diecezji Krk, gdzie pełnił funkcję kanclerza kurii biskupiej oraz wikariusza generalnego (1987–1989). Wykładał jednocześnie prawo kanoniczne i teologię dogmatyczną w seminarium w Rijece.
10 maja 1989 został mianowany biskupem koadiutorem Krk, przyjął sakrę 25 czerwca 1989 w Krk z rąk arcybiskupia Zagrzebia, kardynała Franjo Kuharicia. W listopadzie 1989, po odejściu biskupa Zazinovicia w stan spoczynku, przejął rządy w diecezji. Od czerwca do listopada 1996 zarządzał dodatkowo archidiecezją Rijeka-Senj (jako administrator). W lipcu 1997 został promowany na arcybiskupa i zastąpił kardynała Kuharicia na czele archidiecezji Zagrzeb. Pełni funkcję przewodniczącego Konferencji Biskupów Chorwacji w latach 1997–2007 i ponownie od 2012, w latach 2001–2011 był także zastępcą przewodniczącego Rady Konferencji Biskupów Europy. Wziął udział w II specjalnej sesji Światowego Synodu Biskupów w Watykanie w październiku 1999, poświęconej Kościołowi europejskiemu.
21 października 2003 Jan Paweł II wyniósł go do godności kardynalskiej, z tytułem prezbitera S. Girolamo dei Croati. W styczniu 2005 reprezentował papieża – jako jego specjalny wysłannik – na uroczystościach patronki archidiecezji Zadar, świętej Anastazji, z okazji 1700-lecia jej męczeństwa. Uczestnik konklawe 2005 i konklawe 2013 roku.
15 kwietnia 2023 papież Franciszek przyjął jego rezygnację z urzędu arcybiskupa metropolity Zagrzebia, władzę w archidiecezji objął dotychczasowy koadiutor ks. abp Dražen Kutleša[1].
Bibliografia
- sylwetka w słowniku biograficznym kardynałów Salvadora Mirandy
- Josip Bozanić [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2011-05-24] (ang.).
Przypisy
- ↑ Rinunce e nomine [online], press.vatican.va [dostęp 2023-04-16] .
Biskupi diecezjalni w Chorwacji
Arcybiskupi metropolici | |
---|
Biskupi diecezjalni | |
---|
Biskup polowy | |
---|
Kardynał biskup | kardynałowie elektorzy | |
---|
kardynałowie nieelektorzy | |
---|
|
---|
Kardynał prezbiter | kardynałowie elektorzy | |
---|
kardynałowie nieelektorzy | |
---|
|
---|
Kardynał diakon | kardynałowie elektorzy | |
---|
kardynałowie nieelektorzy | |
---|
|
---|
Powiązane | |
---|
Liczba purpuratów wynosi 237 zaś uprawnionych do udziału w Konklawe wynosi 127
(a) – utracił prawa elektorskie, pomimo nie ukończonych 80 lat
- Vitalis (1000–po 1030)
- Gregorio (1050–1065/1069)
- Pietro (1069–?)
- Domenico (1100)
- Pietro II (1153)
- Dabro (1170–po 1179)
- Giovanni I (1186)
- Marino (1270)
- Lamberto OFM (1290–1297)
- Girolamo (1297–1298)
- Matteo (1298–?)
- Tommaso OFM (1302–?)
- Giacomo Bertaldo (1314–?)
- Lompradio (1330–?)
- Nicolò I (1332–?)
- Nicolò II (1421–?)
- Angelo da Bologna OP (1436–?)
- Natale della Torre (1500–1528)
- Eusebio Priuli (1528–1530)
- Giovanni Rosa (1539–?)
- Alberto Divini OP (1550–?)
- Pietro Bembo (1564–?)
- Giovanni della Torre (1589–1623)
- Luigi Lippamano (1623–?)
- Costantino de Rossi CRS (1642–?)
- Giorgio Giorgicci (1653–?)
- Francesco de Marchi (1660–?)
- Teodoro Gennaro OFM (1668–?)
- Stefano David (1684–1684)
- Baldassarre Nosadini (1684–?)
- Pietro Paolo Calorio CRS (1713–1717)
- Vincenzio Lessio (1720–?)
- Federico Rosa (1730–1738)
- Pietro Antonio Zuccari (1739–?)
- Diodato Maria Disnico CRL (1778–?)
- Giacinto Ignazio Pellegrini OP (1789–1792)
- Ivan Antun Sintić (1792–1837)
- Bartol Bozanić (1839–1854)
- Ivan Josip Vitezić (1855–1877)
- Franjo Anijan Feretić (1880–1893)
- Andrija Marija Sterk (1894–1896)
- Anton Mahnič (1896–1920)
- Josip Srebrnič (1923–1966)
- Karmelo Zazinović (1968–1989)
- Josip Bozanić (1989–1997)
- Valter Župan (1998–2015)
- Ivica Petanjak (od 2015)
|
Biskupi | - Duh Hahót (1093)
- Sigismund (1102)
- Manases (1103–1113)
- Francika (1116–1131)
- Macilin (1131–1140)
- Verblen (1142–1155)
- Gotšald (1156–1161)
- Bernald z Karalonii (1162–1172)
- Prodan (1172–1185)
- Ugrin (1185–1188)
- Dominik (1193–1205)
- Gothard (1205–1214)
- Stjepan I (1215–1225)
- Stjepan II Babonić (1225–1247)
- Philipp (1248–1262)
- Farkazij (1263)
- Timotej (1263–1287)
- Anton I (1287)
- Iwan I (1288–1295)
- Mihalj (1295–1303)
- Augustyn Kažotić (1303–1322)
- Giacomo de Corvo (1322–1326)
- Ladislav von Kabola (1326–1343)
- Jakob von Piacenze (1343–1348)
- Dionizije Lacković (1349)
- Nikola I (1350–1356)
- Stjepan III Kaniški (1356–1375)
- Demitrij (1376–1378)
- Pavao Horvat (1379–1386)
- Ivan Smilo Bohemus (1386–1394)
- Ivan Šipuški (1394–1398)
- Eberhard Alben (1397–1406)
- Andreas Scolari (1406–1409)
- Eberhard Alben (1410–1420)
- Johannes Albeni (Ivan Alben) (1421–1433)
- Ivan (ok. 1437)
- Abel Kristoforov (1438)
- Benedikt de Zolio (1440–1454)
- Toma de Debrenthe (Tamás Debrenthey) (1454–1464)
- Demetrij Čupor Moslavački (1465–1466)
- Osvald Thuz (1466–1499)
- Luka Baratin de Segedino (1500–1510)
- Tamás Bakócz (Toma Bakač Erdödy) (1511)
- Ivan Bakač Erdödy (1511–1518)
- Šimun Erdödy (1519–1543)
- Nikolaus Olaho (Nikola Olah) (1543–1548)
- Wolfang Vuk de Gyula (1548–1550)
- Pavao Gregorijanec (1550–1557)
- Matija Bruman (1558–1563)
- Juraj Drašković (1564–1578)
- Ivan Kranjčić Moslavački (1578–1584)
- Petar Herešinec (1585–1588)
- Gašpar Stankovački (1588–1596)
- Nikola Zelnicaj Stepanić (1598–1602)
- Šimun Bratulić (1603–1611)
- Petar Domitrović (1611–1628)
- Franjo Ergelski Hasanović (1628–1637)
- Benedikt Vinković (1637–1642)
- Martin Bogdan (1643–1647)
- Petar Petretić (1648–1667)
- Martin Borković (1667–1687)
- Aleksandar Ignacije Mikulić Brokunovečki (1688–1694)
- Stjepan Seliščević (1694–1703)
- Martin Brajković (1703–1708)
- Mirko Eszterházy (1708–1722)
- Juraj Branjug (1723–1748)
- Franjo Klobusiczky (1748–1751)
- Franjo Thauszy (1752–1769)
- Ivan Krstitelj Paxy (1770–1772)
- Josip Galjuf (Galyuff) (1772–1786)
- Maksimilijan Vrhovac (1788–1827)
- Aleksandar Alagović (1829–1837)
- Juraj Haulík Váralyai (1837–1852)
|
---|
Arcybiskupi | |
---|
- ISNI: 0000000065145834, 0000000061502937
- VIAF: 4872964
- LCCN: nr2003013657
- GND: 138594392
- BnF: 10067251j
- NKC: js20221160641
- PLWABN: 9810694773805606
- NUKAT: n2007101158
- identyfikator w Hrvatska enciklopedija: 9092