Lemat o π- i λ-układach

Lemat o π- i λ-układach – lemat łączący koncepty π-układu i λ-układu, po raz pierwszy pojawił się w pracach Wacława Sierpińskiego[1]. Dla potrzeb rachunku prawdopodobieństwa odkrył go ponownie Eugene Dynkin[2].

Uwaga

Jeśli rodzina A {\displaystyle {\mathcal {A}}} podzbiorów zbioru Ω {\displaystyle \Omega } jest jednocześnie π-układem i λ-układem podzbiorów zbioru Ω , {\displaystyle \Omega ,} to jest ona σ-ciałem podzbiorów zbioru Ω . {\displaystyle \Omega .}

Dowód

  1. Pokażemy, że A {\displaystyle \emptyset \in {\mathcal {A}}}
    • Ponieważ A {\displaystyle {\mathcal {A}}} jest λ-układem:
    • Ω A {\displaystyle \Omega \in {\mathcal {A}}}
    • oraz Ω Ω Ω Ω = A {\displaystyle \Omega \subset \Omega \Rightarrow \Omega \setminus \Omega =\emptyset \in {\mathcal {A}}}
  2. Następnie wykażemy, że A A Ω A A {\displaystyle A\in {\mathcal {A}}\Rightarrow \Omega \setminus A\in {\mathcal {A}}}
    • A A , Ω A {\displaystyle A\in {\mathcal {A}},\Omega \in {\mathcal {A}}}
    • więc z własności λ-układu:
    • A Ω Ω A A {\displaystyle A\subset \Omega \Rightarrow \Omega \setminus A\in {\mathcal {A}}}
  3. Pozostaje do pokazania: A 1 , A 2 , A i = 1 A i A {\displaystyle A_{1},A_{2},\dots \in {\mathcal {A}}\Rightarrow \bigcup \limits _{i=1}^{\infty }A_{i}\in {\mathcal {A}}}
    • Ustalmy dowolnie A 1 , A 2 , A {\displaystyle A_{1},A_{2},\dots \in {\mathcal {A}}}
    • Wówczas także (λ-układ): Ω A 1 , Ω A 2 , A {\displaystyle \Omega \setminus A_{1},\Omega \setminus A_{2},\dots \in {\mathcal {A}}}
    • Korzystając z własności π-układu mamy: i = 1 n ( Ω A i ) A , n N {\displaystyle \bigcap \limits _{i=1}^{n}(\Omega \setminus A_{i})\in {\mathcal {A}},n\in \mathbb {N} }
    • Ale i = 1 n ( Ω A i ) = Ω i = 1 n A i . {\displaystyle \bigcap \limits _{i=1}^{n}(\Omega \setminus A_{i})=\Omega \setminus \bigcup \limits _{i=1}^{n}A_{i}.} Wobec tego, również: Ω ( Ω i = 1 n A i ) = i = 1 n A i A . {\displaystyle \Omega \setminus \left(\Omega \setminus \bigcup \limits _{i=1}^{n}A_{i}\right)=\bigcup \limits _{i=1}^{n}A_{i}\in {\mathcal {A}}.}
    • Zdefiniujmy wstępujący ciąg zbiorów, postaci: B 1 = A 1 , B 2 = A 1 A 2 , B 3 = A 1 A 2 A 3 , {\displaystyle B_{1}=A_{1},B_{2}=A_{1}\cup A_{2},B_{3}=A_{1}\cup A_{2}\cup A_{3},\dots }
    • Ciąg zbiorów ( B n ) n N {\displaystyle (B_{n})_{n\in \mathbb {N} }} jest wstępującym ciągiem zbiorów należących do (λ-układu) A . {\displaystyle {\mathcal {A}}.} Wobec tego:
i = 1 A i = i = 1 B i A {\displaystyle \bigcup \limits _{i=1}^{\infty }A_{i}=\bigcup \limits _{i=1}^{\infty }B_{i}\in {\mathcal {A}}}

Lemat

Jeśli λ-układ L {\displaystyle {\mathcal {L}}} podzbiorów zbioru Ω {\displaystyle \Omega } zawiera π-układ H , {\displaystyle {\mathcal {H}},} to L {\displaystyle {\mathcal {L}}} zawiera σ ( H ) , {\displaystyle \sigma ({\mathcal {H}}),} czyli σ-ciało generowane przez H . {\displaystyle {\mathcal {H}}.}

Dowód

  • Zdefiniujmy: L 0 = { C 2 Ω : C {\displaystyle {\mathcal {L}}_{0}=\bigcap \{{\mathcal {C}}\subset 2^{\Omega }:{\mathcal {C}}} jest λ-układem oraz H C } {\displaystyle {\mathcal {H}}\subset {\mathcal {C}}\}}
  • H L 0 {\displaystyle {\mathcal {H}}\subset {\mathcal {L}}_{0}}
  • L 0 {\displaystyle {\mathcal {L}}_{0}} jest λ-układem
  • Pokażemy, że L 0 {\displaystyle {\mathcal {L}}_{0}} jest także π-układem:
    • Niech L 1 := { A Ω : B H ( A B ) L 0 } {\displaystyle {\mathcal {L}}_{1}:=\{A\subset \Omega :\bigwedge \limits _{B\in {\mathcal {H}}}(A\cap B)\in {\mathcal {L}}_{0}\}}
    • H L 1 {\displaystyle {\mathcal {H}}\subset {\mathcal {L}}_{1}}
    • L 1 {\displaystyle {\mathcal {L}}_{1}} jest λ-układem
    • Ponieważ L 0 {\displaystyle {\mathcal {L}}_{0}} jest najmniejszym λ-układem zawierającym H {\displaystyle {\mathcal {H}}} mamy: L 0 L 1 {\displaystyle {\mathcal {L}}_{0}\subset {\mathcal {L}}_{1}}
    • tzn. A L 0 B H ( A B L 0 ) ( ) {\displaystyle \bigwedge \limits _{A\in {\mathcal {L}}_{0}}\bigwedge \limits _{B\in {\mathcal {H}}}(A\cap B\in {\mathcal {L}}_{0})\quad (*)}
    • Niech L 2 := { B Ω : A L 0 ( A B L 0 ) } {\displaystyle {\mathcal {L}}_{2}:=\{B\subset \Omega :\bigwedge \limits _{A\in {\mathcal {L}}_{0}}(A\cap B\in {\mathcal {L}}_{0})\}}
    • korzystając z ( ) {\displaystyle (*)} otrzymujemy H L 2 {\displaystyle {\mathcal {H}}\subset {\mathcal {L}}_{2}}
    • L 2 {\displaystyle {\mathcal {L}}_{2}} jest λ-układem
    • L 0 L 2 {\displaystyle {\mathcal {L}}_{0}\subset {\mathcal {L}}_{2}}
    • tzn. A L 0 B L 0 ( A B L 0 ) {\displaystyle \bigwedge \limits _{A\in {\mathcal {L}}_{0}}\bigwedge \limits _{B\in {\mathcal {L}}_{0}}(A\cap B\in {\mathcal {L}}_{0})}
  • L 0 {\displaystyle {\mathcal {L}}_{0}} jest więc π-układem
  • Korzystając z uwagi wnioskujemy, że L 0 {\displaystyle {\mathcal {L}}_{0}} jest σ-ciałem podzbiorów zbioru Ω {\displaystyle \Omega } zawierającym π-układ H {\displaystyle {\mathcal {H}}}
  • Wobec tego σ ( H ) L 0 L {\displaystyle \sigma ({\mathcal {H}})\subset {\mathcal {L}}_{0}\subset {\mathcal {L}}\quad \Box }

Zobacz też

  • klasa monotoniczna

Przypisy

  1. Un théorème générale sur les families d’ensemble, Fundamenta Mathematicae 12 (1928), s. 206–210.
  2. Wstęp do teorii prawdopodobieństwa, Jacek Jakubowski, Rafał Sztencel, SCRIPT, Warszawa 2004, wyd. III.

Bibliografia

  • Jacek Jakubowski, Rafał Sztencel: Wstęp do teorii prawdopodobieństwa. Wyd. II. Warszawa: Script, 2001. ISBN 83-904564-5-1.
  • p
  • d
  • e
Algebra zbiorów
działania
jednoargumentowe
dwuargumentowe
własności
działań
indywidualne
związki między działaniami
powiązane
relacje
tworzone
struktury
algebraiczne
grupoid (magma)
półkrata
półpierścień
inne rodziny
zdefiniowane
działaniami
pokrycie zbioru
π-układ
definiowane różnicami
pozostałe
twierdzenia
  • lemat o π- i λ-układach
powiązane
nauki
podstawy matematyki
inne
badacze