Łańcut

Ten artykuł dotyczy miasta. Zobacz też: Łańcut (ujednoznacznienie).
Łańcut
miasto i gmina
Ilustracja
Zamek w Łańcucie
Herb
Herb
Państwo

 Polska

Województwo

 podkarpackie

Powiat

łańcucki

Aglomeracja

rzeszowska

Prawa miejskie

1349

Burmistrz

Damian Szubart

Powierzchnia

19,42[1] km²

Populacja (2021)
• liczba ludności
• gęstość


17 590[2]
915,4 os./km²

Strefa numeracyjna

(+48) 17

Kod pocztowy

37-100

Tablice rejestracyjne

RLA

Położenie na mapie powiatu łańcuckiego
Mapa konturowa powiatu łańcuckiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Łańcut”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „Łańcut”
Położenie na mapie województwa podkarpackiego
Mapa konturowa województwa podkarpackiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Łańcut”
Ziemia50°04′05″N 22°13′47″E/50,068056 22,229722
TERC (TERYT)

1810011

SIMC

0974529

Urząd miejski
pl. Sobieskiego 18
37-100 Łańcut
Multimedia w Wikimedia Commons
Informacje w Wikipodróżach
Hasło w Wikisłowniku
Strona internetowa
BIP

Łańcut – miasto w Polsce położone w województwie podkarpackim, na granicy Podgórza Rzeszowskiego i Pradoliny Podkarpackiej. Siedziba powiatu łańcuckiego oraz gminy wiejskiej Łańcut. Leży w dawnej ziemi przemyskiej[3]. W czasach I Rzeczypospolitej Łańcut był częścią powiatu przeworskiego z centrum w Przeworsku[4].

Łańcut należy do województwa podkarpackiego, leżąc 16 km na wschód od jego stolicyRzeszowa. Przez tereny miasta przebiega autostrada A4, która łączy zachód Europy z Ukrainą.

Według danych z 1 stycznia 2018 Łańcut liczył 17 777 mieszkańców[5][6].

Historia

 Osobny artykuł: Historia Łańcuta.

Miasto założone zostało przez króla Kazimierza Wielkiego. Lokacja miasta na prawie magdeburskim nastąpiła w roku 1349 z nadania księcia Władysława Opolczyka w dolinie rzeki Wisłok.

Król sprowadził kolonistów niemieckich (zob. Głuchoniemcy[7]) z miasta Landshut (‘strażnica kraju’) w Bawarii[8][9]. Jest to zatem nazwa przeniesiona (ponowiona) przez kolonistów na nowo założone miasto, a następnie adaptowana fonetycznie z języka niemieckiego do polskiego[10]. W pobliżu Łańcuta założono w roku 1450 niemiecką wieś Helwigau. Ludność niemiecka z okolic Łańcuta zachowała swoją odrębność językową do pierwszej połowy XVIII wieku[11].

Nazwa miasta notowana była w formach: Landshut, Lanczuth (1375), Landssuth (1381), Lanchth (1384), Lanczuth (1494), jeszcze w roku 1650 Landshut[12].

W XV wieku wybudowano zamek początkowo drewniany, który do XVI wieku dawał odpór najazdom tatarskim.

W 1635 roku Łańcut uzyskał prawo składu[13].

W wyniku I rozbioru Polski w 1772 r. miasto stało się częścią Austrii, wchodząc w skład Galicji.

W latach 1918–1921, podczas wojny polsko–bolszewickiej, Łańcut był miejscem przetrzymywania jeńców z Ukraińskiej Armii Halickiej (powstał w nim pierwszy obóz w Polsce)[14].

Podczas okupacji niemieckiej administracja tzw. Generalnego Gubernatorstwa wprowadziła dla miasta w 1941 roku nazwę Landshut.

W czerwcu 1942 roku Niemcy utworzyli getto dla żydowskich mieszkańców. Przebywało w nim około 1500 Żydów. 19 sierpnia 1942 roku zostali wywiezieni do obozu w Pełkiniach, a część do obozu zagłady Bełżcu i tam zamordowani[15].

Struktura powierzchni

Łańcut ma obszar 19,43 km² (2002)[16], w tym:

  • użytki rolne: 59%
  • użytki leśne: 2%

Miasto zajmuje 4,3% powierzchni powiatu.

Demografia

 Osobny artykuł: Ludność Łańcuta.

Miasto liczyło w 2008 roku 18025 mieszkańców (31 grudnia 2008)[17]. Dane z 31 grudnia 2008 r.[18]:

Opis Ogółem Kobiety Mężczyźni
Jednostka osób % osób % osób %
Populacja 18 025 100 9493 52,67 8532 47,33
Gęstość zaludnienia
[mieszk./km²]
928,0 488,8 439,2
  • Piramida wieku mieszkańców Łańcuta (2014)[5].

Zabytki i atrakcje turystyczne

Zabytki i atrakcje turystyczne Łańcuta
Zamek od strony Ogrodu Włoskiego
Ogród Różany
Zameczek romantyczny
Oranżeria (1799–1802)
Stary kort tenisowy
Glorieta w Parku Zamkowym
Powozy z XIX i pocz. XX w.
Ogród Włoski – rzeźba „Bachus”

Gospodarka

Przemysł

  • Fabryka śrub „Śrubex” SA[19] obecnie „Koelner” SA[20][21]
  • Łańcucka Fabryka Wódek „Polmos Łańcut
  • Zakład Poligraficzny „Techgraf”
  • Zakłady odzieżowe „Vipo”
  • Lancerto S.A.

Handel

Łańcut jest ośrodkiem usługowym dla mieszkańców regionu.

Transport

Stacja kolejowa w Łańcucie

Przez Łańcut przebiega linia kolejowa Kraków – Medyka o znaczeniu międzynarodowym ze stacją kolejową.

Oświata

Liceum Ogólnokształcące nr 1
Zobacz multimedia związane z tematem: Szkoły w Łańcucie

Obecnie w Łańcucie działają 4 szkoły podstawowe, 2 gimnazja, 4 licea ogólnokształcące oraz 4 profilowane, 6 szkół zawodowych i technicznych. Działają również szkoła artystyczna oraz szkoła policealna. Od roku 2007 funkcjonuje Powiatowe Centrum Kształcenia Zawodowego. W Łańcucie działa również Uniwersytet Trzeciego Wieku[22].

Szkoły podstawowe

  • Szkoła Podstawowa nr 1 im. Kardynała Stefana Wyszyńskiego (ul. Piłsudskiego 7)
  • Szkoła Podstawowa nr 2 im. ks. Jana Twardowskiego (ul. Kościuszki 17)
  • Szkoła Podstawowa nr 3 im. 10 Pułku Strzelców Konnych (ul. 29 Listopada 21)
  • Szkoła Podstawowa nr 4 im. Jana Pawła II w Łancucie (ul. Kochanowskiego 6)

Szkoły ponadgimnazjalne

  • I Liceum Ogólnokształcące im. Henryka Sienkiewicza
  • Zespół Szkół Nr 1 im. Janusza Korczaka (ul. Grunwaldzka 11)
  • Medyczna Szkoła Policealna (ul. Grunwaldzka 11)
  • Zespół Szkół Nr 2 im. Jana Kochanowskiego (ul. Podzwierzyniec 41)
  • Zespół Szkół nr 3 im. M. Kopernika
  • Zespół Szkół Technicznych (ul. Armii Krajowej 51A)
  • Powiatowe Centrum Kształcenia Zawodowego im.Felicjana Dzierżanowskiego (ul. Armii Krajowej 51)

Szkoły artystyczne

  • Państwowa Szkoła Muzyczna I stopnia im. T. Leszetyckiego w Łańcucie (ul. 3 Maja 19)
  • Szkoła Muzyczna I i II st. Łańcuckiego Towarzystwa Muzycznego (z uprawnieniami szkoły publicznej) (ul. 3 Maja 19)

Religia

Kościół farny św. Stanisława
Kościół św. Józefa
Zobacz multimedia związane z tematem: Kościoły w Łańcucie

Kościół katolicki

W Łańcucie mają swoją siedzibę dwa dekanaty należące do archidiecezji przemyskiej:

Kościół Adwentystów Dnia Siódmego

Świecki Ruch Misyjny „Epifania”

  • Zbór w Łańcucie, ul. Czarnieckiego 22

Świadkowie Jehowy

Sport

Przypisy

  1. Powierzchnia i ludność w przekroju terytorialnym w 2013 r.. „Powierzchnia i Ludność w Przekroju Terytorialnym”, 2013-07-26. Warszawa: Główny Urząd Statystyczny. ISSN 1505-5507. 
  2. Łańcut w liczbach [online] [dostęp 2023-01-20] .
  3. „Historia. Pismo młodych historyków”, r. 1: Wieki średnie. Stowarzyszenie Kół Naukowych Historyków Studentów, Kraków 1993, s. 212.
  4. Przyboś K.: Granice ziemi przemyskiej w czasach nowożytnych XVI – XVIII wiek. „Rocznik Przemyski” T. 29-30: 1993.
  5. a b Łańcut w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2016-01-11] , liczba ludności w oparciu o dane GUS.
  6. Powierzchnia i ludność w przekroju terytorialnym w 2018 r.
  7. Ut testat Metrika Koronna, 1658, „quod Saxones alias Głuszy Niemcy około Krosna i Łańcuta osadzeni są iure feudali alias libertate saxonica”, [w:] Ks. dr Henryk Borcz: Parafia Markowa w okresie staropolskim. Markowa sześć wieków, 2005, s. 72–189.
  8. Prof. Stanisław Rospond: Słownik etymologiczny miast i gmin, Ossolineum 1984, ISBN 83-04-01090-9.
  9. Marcin Kromer: Historia Polski l.12.
  10. Polska z Miodkiem – (34) Łańcut, Rzeszów. TVP Polonia, 20.12.1015, godz. 17:25 (powtórka: 21.12.2015, godz. 00:40).
  11. Prof. Barbara Czopek-Kopciuch: Adaptacje niemieckich nazw miejscowych w języku polskim, 1995, ISBN 83-85579-33-8.
  12. Polonia Regnum, et Silesia Ducatus. oldworldauctions.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-13)]. Mapa Matthäusa Meriana z 1650, na podstawie map Willema Blaeu Janszoona (1571–1638).
  13. Stan Lewicki: Historja handlu w Polsce na tle przywilejów handlowych: (prawo składu), Warszawa 1920, s. 139.
  14. Jeńcy bolszewiccy w Polsce. irekw.internetdsl.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-03-09)].
  15. Geoffrey P.G.P. Megargee Geoffrey P.G.P. (red.), Encyclopedia of camps and ghettos, 1933-1945, t. II, part A, s. 533 .
  16. Portal Regionalny i Samorządowy REGIOset, dostęp 14 września 2010.
  17. LucynaL. Nowak LucynaL., JoannaJ. Stańczyk JoannaJ., AgnieszkaA. Znajewska AgnieszkaA., Ludność. Stan i struktura w przekroju terytorialnym (Stan w dniu 31 XII 2008 r.), Warszawa: Główny Urząd Statystyczny, 2009, ISSN 1734-6118 [zarchiwizowane z adresu 2013-10-29] .
  18. GUS – Ludność Polski 2008. stat.gov.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-09-26)].
  19. Fabryka śrub na giełdzie. 2004-12-29. [dostęp 2010-05-16]. (pol.).
  20. Firma – Historia. [dostęp 2010-05-16]. (pol.).
  21. Koelner – O spółce. [dostęp 2010-05-11].
  22. Strona Łańcuckiego Stowarzyszenia Uniwersytet Trzeciego Wieku.
  23. Dane według wyszukiwarki zborów, na oficjalnej stronie Świadków Jehowy jw.org [dostęp 2017-01-15] .
  24. BogdanB. Hućko BogdanB., Pamiątka śmierci Jezusa Chrystusa u Świadków Jehowy [online], jaslo.naszemiasto.pl, 14 kwietnia 2022 [dostęp 2022-04-14] .
  25. Historia klubu Stal Łańcut.
  26. Portal 90 minut.pl.

Linki zewnętrzne

Zobacz w indeksie Słownika geograficznego Królestwa Polskiego hasło Łańcut
  • Portal informacyjny miasta oraz powiatu łańcuckiego
  • Łańcut, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. V: Kutowa Wola – Malczyce, Warszawa 1884, s. 579 .
  • Archiwalne widoki i publikacje związane z miejscowością w bibliotece Polona
  • p
  • d
  • e
Łańcut
Części miasta wg TERYT
  • Grabskie
  • Kąty
  • Podzwierzyniec
  • Przedmieście Dolne
  • Przedmieście Górne
  • Trześnik
  • Wierzbnik
  • Wisielówka

Herb Łańcuta

  • p
  • d
  • e
Miasta
  • Łańcut
Gminy miejskie
  • Łańcut
Gminy wiejskie
  • Białobrzegi
  • Czarna
  • Łańcut
  • Markowa
  • Rakszawa
  • Żołynia

  • p
  • d
  • e
Powiat łańcucki (1920–39 i 1945–75) (► II RP)
  • Siedziba powiatu – Łańcut
Przynależność wojewódzka
Miasta / Prawa miejskie (1920–34 )
Miasteczka (1920–34)
Gminy miejskie (1920–39[A] i 1945–75)
Gminy wiejskie zbiorowe
(1934–39[A], 1945–54 i 1973–75)
  • Albigowa (od 1973)
  • Białobrzegi (od 1973)
  • Czarna
  • Giedlarowa (do 1954)
  • Grodzisko Dolne (do 1954)
  • Jelna (do 1939)
  • Kosina
  • Kuryłówka[A](do 1954)
  • Łańcut
  • Markowa (od 1973)
  • Rakszawa (od 1973)
  • Ruda Łańcucka (19391945–54)
  • Żołynia
Gromady
(1954–72)
  • Albigowa (1954–72)
  • Białobrzegi (1954–72)
  • Brzoza Królewska (1954–55 )
  • Brzoza Stadnicka (1954–72)
  • Brzyska Wola (1954–55 )
  • Budy Łańcuckie (1954–72)
  • Czarna (1954–72)
  • Dębno (1954–55 )
  • Giedlarowa (1954–55 )
  • Głuchów (1954–61)
  • Grodzisko Dolne (1954–55 )
  • Grodzisko Górne (1954–55 )
  • Gwizdów (1954–55 )
  • Handzlówka (1954–72)
  • Husów (1954–72)
  • Jelna (1954–55 )
  • Kosina (1954–72)
  • Kraczkowa (1954–72)
  • Krzemienica (1954–72)
  • Kuryłówka (1954–55 )
  • Markowa ( 1956–72)
  • Medynia Głogowska (1954–72)
  • Piskorowice (1954–55 )
  • Rakszawa (1954–72)
  • Ruda Łańcucka (1954–55 )
  • Sonina (1954–72)
  • Stare Miasto (1954–55 )
  • Wierzawice (1954–55 )
  • Wola Dalsza (1954–72)
  • Wola Żarczycka (1954–55 )
  • Wólka Niedźwiedzka (1954–55 )
  • Wysoka (1954–61)
  • Zalesie (1954–59)
  • Zmysłówka (1954–55 )
  • Żołynia (1954–72)
  1. a b c podczas okupacji 1939–45 powiat włączono do Landkreis Jaroslau (dystrykt krakowski, GG), oprócz gminy Kuryłówka, włączonej do Landkreis Bilgoraj (dystrykt lubelski, GG)
  • p
  • d
  • e
Powiat jarosławski (1920–1975) (► II RP) (► GG)
  • Siedziba powiatu – Jarosław
Przynależność wojewódzka
Miasta / Prawa miejskie (1920–34 )
Miasteczka (1920–34)
Gminy miejskie (1920–1939 i 1944–75)
Gminy wiejskie zbiorowe
(1934–1939, 1944–54 i 1973–1975)
  • Adamówka (do 1939 i od 1944)
  • Chłopice
  • Jarosław
  • Laszki[A]
  • Młyny (1944–54)
  • Munina (do 1939 i od 1944–54)
  • Pawłosiów (od 1973)
  • Pruchnik (Miasto)
  • Radawa (do 1939 i od 1944–54)
  • Radymno[B](do 1954 i od 1974)
  • Rokietnica (od 1973)
  • Roźwienica
  • Sieniawa[A][B]
  • Skołoszów (w 1973)
  • Wiązownica (do 1939 i od 1944)
Gromady
(1954–1972)
  • Adamówka (1954–1972)
  • Bobrówka (1954–1972)
  • Bystrowice (1954–1961)
  • Chłopice (1954–1972)
  • Cieplice (1954–1959)
  • Cieszacin Wielki (1954–1968)
  • Czerce (1954–1959)
  • Duńkowice (1954 → i ← 1961–72)
  • Jodłówka (1954–1972)
  • Kaszyce (1954 )
  • Kramarzówka (1954–1961)
  • Laszki (1954 → i ← 1961–72)
  • Leżachów (1954–1959)
  • Łowce (1954 (i 1961))
  • Majdan Sieniawski (1954–1972)
  • Michałówka (1954 (i 1961))
  • Miękisz Nowy (1954 (i 1961))
  • Młyny (1954 → i ← 1961–72)
  • Munina (1954–1972)
  • Ostrów (1954 (i 1961))
  • Pawłosiów (1954–1972)
  • Pełkinie (1954–1972)
  • Pruchnik (1954–1972)
  • Radawa (1954–1972)
  • Rączyna (1954 )
  • Rokietnica (1954–1972)
  • Rozbórz Długi (1954 → i ← 1956–1972)
  • Roźwienica (1954–1972)
  • Sieniawa (1960–72)
  • Skołoszów (1954 → i ← 1961–72)
  • Sośnica (1954 → i ← 1961–72)
  • Surochów (1954–1961)
  • Szówsko (1954–1972)
  • Tuligłowy (1954–1961)
  • Węgierka (1954–1972)
  • Wiązownica (1954–1972)
  • Wierzbna (1954–1968)
  • Wietlin (1954 → i ← 1961–72)
  • Wólka Pełkińska (1954–1968)
  • Wylewa (1954–1959)
  • Zapałów (1954–1972)
  • Zarzecze (1954 )
Gminy (1939–44)
Miejskie
Wiejskie[C]
  • Chłopice
  • Czarna (← 1939–44 )
  • Dubiecko (1939–41 → i ← 1944)
  • Giedlarowa (← 1939–44 )
  • Górno (← 1943–44)
  • Grodzisko Dolne (← 1939–44 )
  • Jaroslau
  • Jelna (← 1939–43 →)
  • Jeżowe (← 1939–44 )
  • Kamień (← 1939–44 )
  • Kańczuga (← 1939–44 )
  • Kosina (← 1939–44 )
  • Krzywcza (1939–41 → i ← 1944)
  • Kuńkowce (← 1939–40 →→)
  • Laszki[A]( 1941–44 )
  • Landshut (← 1939–44 )
  • Leżajsk (1939–44)
  • Manasterz (← 1939–44 )
  • Markowa (← 1939–44 )
  • Nisko (←1939–44 )
  • Orzechowce (1939–41 → i ← 1944)
  • Pruchnik
  • Przeworsk (← 1939–44 )
  • Radymno[B]
  • Roźwienica
  • Rudnik (← 1939–44 )
  • Sieniawa[A][B]( 1941–44 )
  • Stany (← 1939–43)
  • Tryńcza (← 1939–44 )
  • Wola Zarczycka ( ← 1943–44)
  • Wyszatyce (← 1940–41 → i ← 1944)
  • Żołynia (← 1939–44 )
  • Żurawica (← 1939–40 →)
  1. a b c d e f 1939–41 w ZSRR
  2. a b c d w 1939 gmina częściowo przecięta granicą GG–ZSRR
  3. kursywą opisano jednostki utworzone przez władze hitlerowskie
  • VIAF: 157127451
  • LCCN: n82071529
  • BnF: 12565579d
  • NKC: ge997452
  • J9U: 987007534124105171