Balamir
| Balamir Han | |
|---|---|
 | |
| Avrupa Hun İmparatorluğu Başbuğu ve Hanı | |
| Hüküm süresi | 376-378 |
| Önce gelen | Yeni makam |
| Sonra gelen | Uldin |
| Doğum | Balamir Bey y. 313 Türkistan |
| Ölüm | y. 378 Avrupa Hun Devleti |
| Eş(ler)i | Vadamerka Hatun |
| Hanedan | 1. Luanti Hanedanı 2. Balamirli Hanedanı (kurucu) |
| Dini | Tengricilik |
Balamber Han (Balamir, Balamur), Avrupa Hunlarının kabile reisiydi. Bizanslı tarihçi Jordanes (fl. MS 6) tarafından, Getica eserinde de (y. 550) Balamir'den aynı şekilde söz edilir.[1] Jordanes, Balamir'i "Hunların kralı" (Lat.: rex Hunnorum) olarak adlandırmıştır ve 370 yılında; 370'li yıllarda[2] ve yaklaşık olarak 376 yılında[3] Ostrogotlara karşı aldığı ezici galibiyetleri aktarmıştır.
Muhtelif tarihçiler Balamir'in aslında bir başka tarihi figür ile karıştırıldığını, hatta Balamir'in ve onunla bağlantılı bir tarihi figürün hiçbir zaman yaşamadığını öne sürmektedirler.[4][5][6][7]
Haylundurlar Macaristan'dan Anadolu'ya gelip Karaman, Sivas ve Konya'ya yerleştiler. Tanrıya inanan bir kavimdi. Bu göç MS 560-600 yılları arasında gerçekleşti. Balamber'in bir hanımı Gotlar'dan idi. Çocukları Almanya'da kaldı ve Baltıklara gitti. Balamber Oğuzların atasıdır. Balam-ber yani oğul veren ya da çocuk veren anlamına gelir.[kaynak belirtilmeli]
Tarihi Kayıtlarda
Balamir önderliğinde Hunlar, 370 yılında ile Don Irmağı ve Aral Gölü arasında hüküm süren Alanları mağlup ettiler. Bunun sonucunda Alanların bir kısmı Balamir'in hizmetine girdi ve diğerleri batıya doğru göç etti.[8] 374'te Kral Ermanaric hükümdarlığındaki Gotlara karşı ezici bir galibiyet aldı ve topraklarına hakim hale geldi.[9] Bu yenilginin ardından Ermanaric, ümitsizliğe kapılarak intihar etti. Ardından Balamir, Ostrogotlara özerklik sağlamasına rağmen ardından Ostrogotlan bir isyan çıkardı ve oldukça kısa sürede bu isyanlar bastırılarak topraklar korundu. Ostrogotların küçük bir kısmı batı Gotlarının topraklarına göç etti fakat büyük bir kısmı göçten yana değildi. Vizigot-Hun Savaşı'nda (y. 375) Hunlar yeniden ezici bir galibiyet aldılar. Bunun ardından Vizigotlar, Doğu Roma'ya doğru göç ederek yerleşme izni istediler.[10] İmparator Valens, bu kavimleri barbar olarak görmesi sebebiyle ilkin reddetti fakat sonradan, Roma lejyonlarının sayı bakımından yetersiz kalması sebebiyle fikrini değiştirerek onlara yerleşim izni sağladı. Ancak, İmparator'un tüm uyarılarına rağmen Romalı komutanlar mültecilere oldukça kötü davranması ve gıda sağlamamasının sonucunda Vizigotlar 377 yılında isyan çıkardı. Bu isyanın ardından Gotlar, Hunlar ile bir ittifak oluşturdular. Bu ittifakın sayesinde Gotlar, Trakya topraklarının büyük çoğunluğunda yağma gerçekleştirdi. Müteakiben 378 yılında, Alan ve Hunların da yer aldığı düşünülen Hadrianapolis Muharebesi patlak verdi ve Gotlar önemli bir zafer elde etti.[11] Bu muharebenin sonucunda İmparator Valens hayatını kaybetti ve Roma'nın önemli birliklerinin yok olmasına yol açtı ve bu savaş sonrasında Roma ordusu eski gücünü büyük ölçüde kaybetti. Valens'in ölümüyle, 379 Ocak'ta tahta çıkan Büyük Theodosius, istilacılara karşı gerçekleştirdiği bir dizi hareketler ile istilaların son bulmasını sağlamış ve istilacıların dağılmasını sağlamıştır. Ardından dağılan Hun ve Alan kıtaları Roma ordusunda hizmete alınmış ve İmparatorluğunun çeşitli yerlerinde iskan edilmiştir. Ancak bu topraklarda iskan edilen Hunlar sayıca az olması sebebiyle, zamanla yok olmuşlardır.[12][13]
 | Soyluluk ile ilgili bu madde taslak seviyesindedir. Madde içeriğini genişleterek Vikipedi'ye katkı sağlayabilirsiniz. |
- ^ Mitchell, Stephen (2007), A history of the later Roman Empire, AD 284-641., Oxford: Blackwell, ISBN 978-1-4051-0856-0
- ^ Maenchen-Helfen 1973, s. 414.
- ^ Wolfram 1990, s. 248, 253.
- ^ Heather 2010, s. 666.
- ^ Heather 2007, s. 357–358.
- ^ Thompson 1996, ss. 62-63.
- ^ Kim 2013, s. 108.
- ^ Erkan Hacıfazlıoğlu (11 Nisan 2019). Avrupa Türk-Hun İmparatorluğu. Altınordu Yay. s. II. Bölüm.
- ^ Hacıfazlıoğlu, E. (2019). "Avrupa Türk-Hun İmparatorluğu İncelemesi, 11(1), 81-93". Takvim-i Vekayi. Erişim tarihi: 9 Haziran 2024.
- ^ Erkan Hacıfazlıoğlu 2019.
- ^ Hebblewhite, ss. 30–31.
- ^ Errington 1996a, ss. 450–452; Hebblewhite, ss. 18, 23, 24.
- ^ Hebblewhite, s. 33; Woods 2023, "Foreign Policy".
