Wincenty Cendro

Wincenty Cendro
Ilustracja
major kawalerii major kawalerii
Data i miejsce urodzenia

5 kwietnia 1895
Czarnów–Karczówka

Data i miejsce śmierci

wiosna 1940
Katyń

Przebieg służby
Lata służby

1914–1940

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie

Formacja

Legion Puławski
I Korpus Polski

Jednostki

7 Pułk Ułanów Lubelskich
VII Brygada Jazdy
26 Pułk Ułanów Wielkopolskich
17 Pułk Ułanów Wielkopolskich
1 Pułk Ułanów Krechowieckich
25 Pułk Ułanów Wielkopolskich

Stanowiska

dowódca plutonu
dowódca szwadronu
adiutant
kwatermistrz
zastępca dowódcy pułku

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa (kampania wrześniowa)

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)
Multimedia w Wikimedia Commons

Wincenty Witold Cendro (ur. 5 kwietnia 1895 w Czarnowie Poklasztornym, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – major kawalerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się 5 kwietnia 1895 w Czarnowie Poklasztornym (obecnie Kielce) jako syn Franciszka i Anny z Dąbrowskich (inne źródło podało Skowron). W okresie nauki szkolnej działał w ruchu antyrosyjskim. Od 1905 do 1906 uczestniczył w bojkocie szkoły rosyjskiej (gimnazjum rządowe w Kielcach) i walce o szkołę polską, za co został relegowany. Należał wśród uczniów Szkoły Handlowej tajnej organizacji niepodległościowej w ramach Związku Walki Czynnej. Zdał maturę w II Realnej Państwowej Szkole w Krakowie. Rozpoczął studia agrotechniczne w Kijowie, gdzie od 1913 do 1914 odbył kursy przygotowania wojskowego z ramienia Polskiego Związku Strzeleckiego, którego był członkiem w tym czasie. Ukończył Studium Rolnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim w 1914 z tytułem agronoma.

Po wybuchu I wojny światowej przystąpił do 2 szwadronu ułanów Legionu Puławskiego. W Kijowie został absolwentem Konstantynowskiej Szkoły Wojskowej jako chorąży kawalerii. 10 lutego 1915 przystąpił do Dywizjonu Ułanów Polskich (powstałego z Legionu Puławskiego). Brał udział w walkach na froncie ukraińskim w szeregach Brygady Strzelców Polskich w Bobrujsku. Od 1916 służył w armii Imperium Rosyjskiego, w listopadzie 1916 został awansowany do stopnia porucznika, od listopada 1917 był oficerem I Korpusu Polskiego w Rosji gen. Józefa Dowbor-Muśnickiego (tzw. „Dowborczycy”).

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego na przełomie października i listopada 1918. Jako ochotnik rozpoczął służbę w 7 pułku ułanów Lubelskich w garnizonie Mińsk Mazowiecki. Uczestniczył w wojnie polsko-ukraińskiej od połowy grudnia 1918 w grupie operacyjnej „Bug”, został dowódcą kombinowanego szwadronu (złożonego z części 7 pułku ułanów i 1 pułku szwoleżerów). 24 lutego 1919 został odznaczony za udział w obronie Bełżca z 12 lutego. W lipcu 1919 został dowódcą 3 szwadronu 7 p.uł. i w tej funkcji brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej 1919–1920. W tym okresie był pięć razy odznaczany za waleczność i odwagę.

Po wojnie nadal służył w 7 p.uł. jako dowódca plutonu, szwadronu i adiutant. Został zweryfikowany do stopnia porucznika kawalerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919. Był oficerem w sztabie VII Brygady Jazdy oraz w sztabie Dowództwa Okręgu Korpusu nr IX w Brześciu. Ukończył kurs doskonalenia dla młodszych oficerów kawalerii w Centralnej Szkole Kawalerii w Grudziądzu (późniejsze Centrum Wyszkolenia Kawalerii). Od 1924 do 1926 służył w 26 pułku ułanów Wielkopolskich. W 1927 ukończył kurs łączności w Zegrzu. Został awansowany do stopnia rotmistrza ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927. 5 listopada 1928 roku został przydzielony do Dowództwa 9 Samodzielnej Brygady Kawalerii w Baranowiczach na stanowisko oficera sztabu[1].

Od 15 czerwca do 15 września 1930 roku odbył trzymiesięczną praktykę w 13 pułku artylerii polowej i w 8 pułku piechoty Legionów, a od 15 października do 15 grudnia 1930 roku był słuchaczem Kursu Próbnego przy Wyższej Szkole Wojennej. 5 stycznia 1931 roku został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie w charakterze słuchacza dwuletniego Kursu 1930–1932. 1 listopada 1932 roku, po zakończeniu kursu, został przeniesiony do 17 pułku ułanów Wielkopolskich w Lesznie na stanowisko dowódcy III szwadronu. Nie otrzymał dyplomu oficera dyplomowanego. 27 czerwca 1935 roku został awansowany na majora ze starszeństwem z 1 stycznia 1935 roku i 4. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[2]. 4 lipca 1935 roku otrzymał przeniesienie do 1 pułku ułanów Krechowieckich w Augustowie na stanowisko dowódcy szwadronu zapasowego w Białymstoku[3]. 2 lipca 1938 roku został drugim zastępcą dowódcy 25 pułku ułanów Wielkopolskich w Prużanie.

Uprawiał jeździectwo, był znawcą koni oraz sędzią podczas zawodów jeździeckim, które odbywały się w pułkach kawalerii.

Po wybuchu II wojny światowej 1939, w okresie kampanii wrześniowej był zastępcą dowódcy 25 p.uł. Brał udział w walkach w szeregach Nowogródzkiej Brygady Kawalerii. Po agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939, brał udział w starciach z sowietami. Po opanowaniu wsi Chlipie sowieci pierwotnie przystali na rokowania i porozumienie, po czym nie dotrzymali słowa i otoczyli III szwadron Polaków i pojmali żołnierzy. Wincenty Cedro został aresztowany przez Sowietów koło Władypola w drodze do granicy z Węgrami. Był przetrzymywany w obozie w Kozielsku. Wiosną 1940 został przetransportowany do Katynia i rozstrzelany przez funkcjonariuszy Obwodowego Zarządu NKWD w Smoleńsku oraz pracowników NKWD przybyłych z Moskwy na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940. Został pochowany na terenie obecnego Polskiego Cmentarza Wojennego w Katyniu, gdzie w 1943 jego ciało zidentyfikowano podczas ekshumacji prowadzonych przez Niemców pod numerem 996 (dosł. określony jako Vincenty Cendro)[4]. Przy zwłokach Wincentego Cendro zostały odnalezione: legitymacja i krzyż Orderu Virtuti Militari, legitymacja oficerska, karta szczepień, papierośnica z napisem „Warszawa – październik 1932”, monogram CW, książeczka oszczędnościowa PKO, protokół, dekret na nazwisko Symonowicz Władysław 1528 z 1 maja 1935[5].

Jego żoną była Zofia Stebelska, z którą miał córkę Hannę (ur. 1922) i syna Andrzeja (ur. 1926, żołnierz AK).

Inny oficer 25 pułku ułanów Wielkopolskich, pierwszy zastępca dowódcy ppłk Marian Korczak, także został aresztowany przez sowietów pod Władypolem, także był osadzony w Kozielsku i również został zamordowany w Katyniu.

Ordery i odznaczenia

Upamiętnienie

Tabliczka upamiętniająca na ścianie kościoła św. Karola Boromeusza w Warszawie

17 września 1995 w kościele św. Karola Boromeusza na Karczówce w Kielcach została odsłonięta tablicę pamiątkową poświęcona mjr. Wincentemu Cendro[10].

5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło awansował go pośmiertnie do stopnia podpułkownika[11]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[12].

W ramach akcji „Katyń... pamiętamy” / „Katyń... Ocalić od zapomnienia” 3 listopada 2010 Wincenty Cendro został uhonorowany poprzez zasadzenie Dębu Pamięci przy Szkole Podstawowej nr 3 im. Stanisława Wyspiańskiego w Płońsku[13][14].

Jego syn Andrzej wydał publikację pt. Podpułkownik Wincenty Witold Cendro [1895–1940] we wspomnieniach syna[15].

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 352.
  2. ↑ Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 9, s. 68, 28 czerwca 1935. 
  3. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 10 z 4 lipca 1935 roku, s. 96.
  4. ↑ Katyń według źródeł niemieckich – 1943 r.. stankiewicze.com. [dostęp 2014-08-05].
  5. ↑ Andrzej Leszek Szcześniak: Katyń. Lista ofiar i zaginionych jeńców obozów Kozielsk, Ostaszków, Starobielsk. Warszawa: Alfa, 1989, s. 35. ISBN 83-7001-294-9.
  6. ↑ Za bohaterstwo 18 lutego 1919 pod wsią Stajami w przedarciu się przez linie nieprzyjaciela i doręczenie meldunków.
  7. ↑ M.P. z 1932 r. nr 167, poz. 198 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  8. ↑ M.P. z 1939 r. nr 121, poz. 282 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  9. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.
  10. ↑ Tablica pamięci Wincentego Cendro. um.kielce.pl. [dostęp 2015-01-11].
  11. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  12. ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. policja.pl. [dostęp 2014-08-05].
  13. ↑ Anna Piórkowska: Dąb Katyński przed „Trójką”. Ku pamięci. plonszczak.pl. [dostęp 2015-01-12].
  14. ↑ Uroczystość zasadzenia Dębu Pamięci. sp3plonsk.pl, 15 listopada 2010. [dostęp 2015-01-12].
  15. ↑ Podpułkownik Wincenty Witold Cendro [1895–1940 we wspomnieniach syna / Cendro, Andrzej]. litdok.de. [dostęp 2015-01-12]. (niem.).

Bibliografia

  • Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych.
  • Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego: Katyń. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2000. s. 68. [dostęp 2015-01-12].
  • Biogramy ofiar zbrodni katyńskiej. Wincenty Cendro. Muzeum Katyńskie. [dostęp 2018-02-04].
  • Wincenty Cendro. katyn-pamietam.pl. [dostęp 2015-01-12].
  • K. Banaszek, W. K. Roman, Z. Sawicki, Kawalerowie orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich, Warszawa 2000, s. 44.
  • Wincenty Cendro. ogrodywspomnien.pl. [dostęp 2015-01-12].
  • Lubelszczyzna - 1939 r. Wincenty Cendro. stankiewicze.com. [dostęp 2015-01-12].
  • Ocalić od zapomnienia. plonsk.pl, 4 listopada 2010. [dostęp 2015-01-12].