Włoska Partia Ludowa

Ten artykuł dotyczy partii działającej w latach 1994–2002. Zobacz też: Włoska Partia Ludowa – partia działająca w latach 1919–1926.

Włoska Partia Ludowa (wł. Partito Popolare Italiano, PPI) – włoska partia polityczna o profilu chadeckim i socjalnym, działająca w latach 1994–2002.

Historia

Partia została powołana na kongresie w 18 stycznia 1994, kiedy to uległa rozwiązaniu na skutek afer korupcyjnych Chrześcijańska Demokracja, której wielu działaczy przystąpiło do nowej formacji^[1]. Program koncentrował się na takich kwestiach, jak zdecentralizowanie struktur państwa, ochrona własności prywatnej, antykomunizm, poszanowanie dla wartości katolickich.

Pierwszym przewodniczącym został Mino Martinazzoli, jednak po kilku miesiącach i porażce wyborczej zastąpił go Rocco Buttiglione. Rok później po niezaakceptowaniu zgłoszonej propozycji podjęcia współpracy z ugrupowaniem Forza Italia Rocco Buttiglione wraz ze zwolennikami opuścił partię. PPI podjęła współpracę z ugrupowaniami centrowymi i centrolewicowymi, wchodząc do Drzewa Oliwnego, przy czym w Parlamencie Europejskim pozostawała w ramach Europejskiej Partii Ludowej^[2].

W 2000 ludowcy wraz z trzema innymi formacjami sformowali koalicję wyborczą Margherita, która stała się drugą co do wielkości siłą w ramach bloku centrolewicowego. Dwa latach później PPI uległa samorozwiązaniu w związku z powołaniem na bazie Margherity jednolitej partii^[1].

Sekretarze generalni

• Mino Martinazzoli (1994)
• Rosa Russo Iervolino (1994, p.o.)
• Rocco Buttiglione (1994–1995)
• Gerardo Bianco (1995–1997)
• Franco Marini (1997–1999)
• Pierluigi Castagnetti (1999–2002)^[1]

Zobacz też

• Partie polityczne Włoch

Przypisy