Tuba wagnerowska
| Ten artykuł od 2011-03 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu. |
Klasyfikacja naukowa | |
423.231-12 Aerofon piszczałkowy (instrument dęty właściwy) | |
Klasyfikacja popularna | |
dęty blaszany |
Tuba wagnerowska – instrument muzyczny dęty blaszany.
Richard Wagner, któremu w tetralogii Pierścień Nibelunga (wykonanej po raz pierwszy w 1876 roku) potrzebne było uroczyste, nieznanej dotąd jakości brzmienie – zasugerował Adolfowi Saxowi zbudowanie instrumentu pośredniego pomiędzy rogiem a tubą. Instrument ten posiadał kształt tuby – lejkowaty ustnik – podobny do stosowanego w rogu i cztery wentyle przeznaczone do obsługiwania lewą ręką, ponieważ na tych tubach grali waltorniści.
Wagnerowski „kwartet” tub składał się z dwóch instrumentów tenorowych odpowiadających wielkością rogom B (skala B1 – f²) oraz dwóch instrumentów basowych odpowiadających rogom F (skala H2 – g¹). Notacja partii na te instrumenty nie zawsze jest konsekwentna nawet u samego Wagnera. Innowacja Wagnera nie znalazła tak wielu naśladowców. Do wybitnych kompozycji okresu postwagnerowskiego wykorzystujących tuby wagnerowskie należą:
- Anton Bruckner – VII Symfonia (1883),
- Felix Draeseke – Symfonia tragica (1886),
- Richard Strauss – opera Elektra (1909),
- Richard Strauss – Symfonia alpejska (1911-1915).
Linki zewnętrzne
- Zdjęcie Tuby Wagnera
- GND: 7624976-1
- PWN: 3993401
- Britannica: topic/Wagner-tuba
- Catalana: 0215995