Tadeusz Drzażdżyński
 | |||
| Data i miejsce urodzenia | 26 września 1888 | ||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 19 stycznia 1935 | ||
| Miejsce spoczynku | |||
| Narodowość | polska | ||
| Tytuł naukowy | doktor praw | ||
| Odznaczenia | |||
    | |||
| |||
Tadeusz Drzażdżyński (ur. 26 września 1888 w Głubczycach, zm. 19 stycznia 1935 we Wrocławiu) – polski prawnik z tytułem doktora, urzędnik ministerialny, działacz gospodarczy w II Rzeczypospolitej.
Życiorys
Urodził się 26 września 1888 w Głubczycach[1], w rodzinie Stanisława, dyrektora gimnazjum, i Walerii z Rakowskich[1]. Po maturze w gimnazjum studiował prawo i ekonomię na uniwersytetach we Wrocławiu, Monachium i w Berlinie, gdzie ukończył studia w 1913 uzyskując stopień doktora praw[2][3][1]. Zdał egzaminy sędziowskie, po czym został mianowany asesorem rejencyjnym w Ministerstwie Wyżywienia Rzeszy w Berlinie, gdzie pracował do 1917[1]. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości od grudnia 1918 kierował Wydziałem Administracji i Sądownictwa w Naczelnej Radzie Ludowej w Poznaniu[1]. Następnie pełnił funkcje naczelnika wydziału, szefa sekcji oraz dyrektora Departamentu Aprowizacji w Ministerstwie byłej Dzielnicy Pruskiej[2][1]. W sierpniu 1921 na własną prośbę odszedł ze służby państwowej[1].
Od tego czasu do końca życia pełnił funkcje członka zarządu i dyrektora Związku Zachodnio-Polskiego Przemysłu Cukrowniczego w Poznaniu[2][3][1]. Ponadto udzielał się w innych organizacjach, pełnił funkcje członka zarządu i dyrektora Naczelnej Organizacji Zjednoczonego Rolnictwa i Przemysłu Rolnego Zachodniej Polski, członka Międzynarodowej Rady Cukrowniczej, członka zarządu Centralnego Związku Przemysłu Polskiego, wiceprezesa Izby Przemysłowo-Handlowej w Poznaniu, wiceprezesa Polskiego Komitetu Narodowego Międzynarodowej Izby Handlowej, członka Państwowej Rady Kolejowej, członka Komitetu Celnego, radcy Państwowego. Instytutu Konjunktur Gospodarczych i Ceł, członka Rady Polsko-Brytyjskiej Izby Handlowej, członka rady naczelnej Polskiego Przemysłu Cukrowniczego[2][3][1]. Na łamach prasy publikował artykuły o charakterze ekonomiczno-gospodarcze[1]. Pełnił również funkcję konsula honorowego Królestwa Węgier[2][3][1]. W latach II Rzeczypospolitej pracował na rzecz rozwoju gospodarki narodowej, w szczególności był zaangażowany w przemysł cukrowniczy[2][1]. Był zaangażowany na rzecz społeczności akademickiej, w szczególności przy budowie domów akademickich w Poznaniu i w Jastrzębiej Górze[1].
Zmarł 19 stycznia 1935 we Wrocławiu w wieku 47 lat po długiej i ciężkiej chorobie[2][3][1]. Po uroczystościach pogrzebowych w Poznaniu 22 stycznia 1935 tego samego dnia został pochowany w grobowcu rodzinnym na cmentarzu św. Piotra w Gnieźnie[2].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (3 maja 1928)[4][5][2][3][1]
- Złoty Krzyż Zasługi (9 listopada 1931)[6]
- Krzyż Oficerski Orderu Legii Honorowej (III Republika Francuska)[2][3][1]
- Order Zasługi (Królestwo Węgier)[2][3][1]
- Złota odznaka „Koła Przyjaciół Akademika”[1]
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r P. R.. Ś. p. Tadeusz Drzażdżyński. „Gazeta Cukrownicza”. Nr 5–6, s. 65–66, 5 lutego 1935.
- ↑ a b c d e f g h i j k Tadeusz Drzażdżyński. Nekrolog. „Kurier Warszawski”. Nr 21, s. 8, 21 stycznia 1935.
- ↑ a b c d e f g h Tadeusz Drzażdżyński. Nekrolog. „Gazeta Cukrownicza”. Nr 3–4, s. 65–66, 20 lutego 1935.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 111, poz. 176 „za zasługi, położone w pracy na polu ekonomicznem, a w szczególności około zorganizowania i rozwoju cukrownictwa”.
- ↑ Odznaczenia orderem Polonia Restituta. „Kurier Warszawski”. Nr 134, s. 16, 15 maja 1928.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 346 „za zasługi przy organizacji Powszechnej Wystawy Krajowej w Poznaniu”.
Kontrola autorytatywna (osoba):
