Sobór św. Mikołaja w Eupatorii

Sobór św. Mikołaja

Свято-Миколаївський собор

8230383000

sobór parafialny, cerkiew-pomnik

Widok fasady

Państwo

Rosja
/ Ukraina

Republika

Autonomiczna Republika Krymu
/ Autonomiczna Republika Krymu

Miejscowość

Eupatoria

Wyznanie

prawosławne

Kościół

Rosyjski Kościół Prawosławny

Eparchia

symferopolska i krymska

Wezwanie

św. Mikołaja

Wspomnienie liturgiczne

9/22 maja; 6/19 grudnia

Historia

Data rozpoczęcia budowy	1893
Data zakończenia budowy	1899
Data poświęcenia	16 lutego 1899

Data zamknięcia	po 1917
Aktualne przeznaczenie	czynna świątynia prawosławna

Data reaktywacji	po 1991

Dane świątyni

Styl	neobizantyński
Świątynia • materiał bud. • liczba wiernych	• cegła, beton 2000 osób
Kopuła • liczba kopuł • średnica zew.	1 18 m
Liczba ikonostasów	1
Ołtarz • liczba ołtarzy • wezwania ołtarzy bocznych	3 św. Aleksandra Newskiego, św. Jakuba
Dzwonnica • typ dzwonnicy	wbudowana

Położenie na mapie Krymu

45°11′48,2″N 33°22′44,8″E/45,196722 33,379111

Multimedia w Wikimedia Commons

Strona internetowa

Sobór św. Mikołaja – prawosławny sobór w Eupatorii, w jurysdykcji eparchii symferopolskiej i krymskiej Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego.

Pierwsza cerkiew na miejscu dzisiejszego soboru została wzniesiona w końcu XVIII w. z inicjatywy greckiej społeczności Eupatorii. Na patrona obiektu wybrano św. Mikołaja, patrona m.in. kupców i podróżujących przez morze. W 1806 na miejscu starszej świątyni, już za małej dla potrzeb wspólnoty, wzniesiono nową, murowaną. W czasie wojny krymskiej cerkiew silnie ucierpiała: zniszczona została dzwonnica z dzwonami, ikonostas, księgi liturgiczne oraz archiwum parafialne. Pozostałą część wyposażenia zdołał uratować ks. Joann Manżel.

Już po zakończeniu działań wojennych, po upływie kolejnych kilku dekad, ks. Jakow Czepurin wystąpił z inicjatywą wzniesienia nowej świątyni, która nie tylko mogłaby zaspokajać potrzeby rosnącej wspólnoty, ale i stałaby się pomnikiem wyparcia sił angielsko-turecko-francuskich z Eupatorii. W 1891 podjęto zbiórkę funduszy na budowę; w 1892 sumą 36 tys. rubli wsparł ją car Aleksander III. 11 lipca 1893 biskup symferopolski i taurydzki Martynian poświęcił kamień węgielny. 16 lutego 1899 biskup wolski Nikon poświęcił gotowy obiekt.

Autorem projektu budynku był Aleksandr Bernardazzi^[1]. Budową soboru kierował inż. Wiaczesław Gieniczek. Według jego pomysłu wykonano główną kopułę utrzymanej w stylu neobizantyńskim świątyni – betonową konstrukcję o średnicy 18 metrów i wadze 156,6 ton. Ikonostas dla świątyni powstał we Florencji, zaś dekorujące jej ściany freski wykonali nauczyciele miejscowego gimnazjum W. Sokołowski i S. Strojew. Sobór mógł jednorazowo pomieścić 2000 wiernych.

W cerkwi umieszczono trzy ołtarze – św. Aleksandra Newskiego, św. Jakuba i św. Mikołaja. W pierwszym z nich przechowywane były rosyjskie chorągwie z okresu wojny krymskiej.

Po rewolucji październikowej cerkiew była na przemian zamykana i otwierana. W okresach, gdy nie była udostępniana wiernym, mieściła m.in. pracownię malarską i magazyn zboża, co doprowadziło do całkowitego zniszczenia jej wystroju wnętrza. Po upadku ZSRR ponownie czynna.