Roman Załoziecki

Roman Załoziecki

Data i miejsce urodzenia	27 marca 1861 Bolechów
Data i miejsce śmierci	6 października 1918 Wiedeń
profesor nauk chemicznych
Specjalność: technologia nafty
Alma Mater	Politechnika Wiedeńska
Habilitacja	1887
Profesura	1905
Nauczyciel akademicki
Uczelnia	Politechnika Lwowska
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Roman Aleksander Załoziecki herbu Sas (ur. 27 marca 1861 w Bolechowie, zm. 1918 w Wiedniu) – ukraiński chemik, inżynier, działacz społeczny, poseł do Sejmu Krajowego Galicji X kadencji.

Życiorys

Do szkoły realnej uczęszczał w Stryju, w 1871 przeprowadził się do Czerniowiec, a w 1876 do Krems an der Donau w Austrii. Od 1878 do 1882 studiował na Wydziale Chemicznym Politechniki Wiedeńskiej, a następnie przeniósł się do Lwowa i kontynuował naukę w tamtejszej Szkole Politechnicznej. Po jej ukończeniu w 1884 pozostał na uczelni jako asystent prof. Bronisława Pawlewskiego. Przez dwa lata pracował w kopalniach w Peczeniżynie. Po otrzymaniu stypendium wyjechał do Zurychu i studiował technologię na tamtejszej politechnice.

W 1887 obronił pracę habilitacyjną na Wydziale Chemii Technicznej Politechniki Lwowskiej. Rok później został wykładowcą technologii chemicznej nafty i wosku ziemnego (ozokerytu). W 1891 przejął po Bronisławie Pawlewskim prowadzenie krajowej stacji doświadczalnej dla przemysłu naftowego. Należał do Polskiego Towarzystwa Politechnicznego we Lwowie, od 1893 do 1895 pełnił funkcję sekretarza. W 1892 został mianowany na uczelni docentem, w 1905 zaś jej tytularnym profesorem zwyczajnym (pomimo braku stosownej katedry). Zasiadał w komisji egzaminacyjnej II stopnia w Szkole Politechnicznej, równocześnie był wykładowcą na Akademii Handlowej we Lwowie. Pełnił funkcję rzeczoznawcy sądowego w sprawach karnych i cywilnych, zasiadał w państwowej radzie kolejowej i urzędzie patentowym w Wiedniu, a także w radzie podatkowej przy Ministerstwie Skarbu. Pełnił funkcję członka komisji egzaminacyjnej ze strony lwowskiego namiestnictwa dla kontrolerów technicznych w gorzelniach. Od 1898 był współredaktorem czasopisma „Nafta”.

W 1905 został mianowany konsulem Wielkiej Brytanii we Lwowie (konsulat ulokowano w wilii profesora przy ul. Krzyżowej we Lwowie). W 1913 został posłem Sejmu Krajowego Galicji X kadencji wybranym z IV kurii okręgu Rawa. W 1914 radca austriackiego ministerstwa robót publicznych. Na początku 1914 roku w prasie informowano o skompromitowaniu się Romana Załozieckiego kontaktami z towarzystwem H.K.T.^[1].

Odznaczenie

• Krzyż Oficerski Korony Rumunii (1908) za zasługi dla rumuńskiego przemysłu naftowego^[2]
• Krzyż Wojenny za Zasługi Cywilne II klasy – w uznaniu wybitnej działalności na polu badań technicznych (16 sierpnia 1918)^[3]

Dorobek naukowy

Roman Załoziecki był autorem licznych publikacji naukowych, które publikowano w prasie fachowej. Dotyczyły one wydobycia i przetwórstwa nafty i wosku ziemnego. Ponadto napisał pięć podręczników akademickich:

• Technologia nafty do użytku organów kontroli skarbowej i fabrykantów (1894);
• Torf i olej skalny na bazie wspólnej destylacji (1904);
• Produkcja spirytusu (1895);
• Gorzelnictwo wedle najnowszych postępów (1895);
• Stan ekonomiczny przemysłu naftowego w Galicji (1901).

Przypisy

Bibliografia

• Stanisław Brzozowski „Tematyka naftowa w Szkole Politechnicznej we Lwowie do 1918 roku” Kwartalnik Historii Nauki i Techniki 36/4 (1991) s. 89–98. yadda.icm.edu.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-05-20)].
• Politechnika Lwowska 1844-1945, Mój Lwów
• Konsulat angielski we Lwowie. „Nowości Illustrowane”. Nr 45, s. 13, 4 listopada 1905.