Pontiac (wódz) : Przypisy, Bibliografia Wikipedia, wolna encyklopedia

Pontiac (wódz)

Ten artykuł od 2008-12 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł.

Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Pontiac

Pontiac autorstwa Johna Mix Stanleya

Data i miejsce urodzenia

1720
nad rzeką Maumee

Data i miejsce śmierci

1769
nad rzeką Maumee

Multimedia w Wikimedia Commons

Pontiac – wódz Indian z plemienia Ottawa. Urodził się około 1720 r. Jego ojciec pochodził z plemienia Ottawa, matka zaś – z plemienia Odżibwejów. Około 1755 roku Pontiac został wodzem plemienia Ottawa. Imię Pontiac pochodzi od algonkińskiego słowa obwendiyaq oznaczającego „Ten Który Uśmierza Ból”^[1].

Był wyznawcą poglądów Neolina, proroka z plemienia Delaware, który zachęcał Indian do porzucenia wszystkich brytyjskich dóbr i obyczajów.

Pontiac walczył po stronie Francuzów podczas tzw. wojny Francuzów i Indian z Anglikami (1754–1763). Bitwa nad Monongahelą w roku 1755 unaoczniła Brytyjczykom słabość oddziałów europejskich walczących w szyku liniowym przeciwko partyzanckiej taktyce Indian. Podobnie jak inni wodzowie Pontiac odczuwał wyraźną wrogość do Brytyjczyków, których obwiniał za grabież ziem należących do Indian i ograniczenie handlu z osadnikami. Nie zmieniło tego nawet jedno z porozumień zawartych przez Pontiaca z brytyjskim majorem Robertem Rogersem w roku 1760.

Pontiac był jedną z najwybitniejszych postaci indiańskich. Gotowy był poświęcić życie za zachowanie sposobu życia i kultury Indian, walcząc z przeważającymi siłami wroga. W walkach okazał się wybitnym wodzem, potrafiącym pokonać zdyscyplinowane i dobrze uzbrojone oddziały brytyjskie. W 1763 roku został naczelnym przywódcą tzw. powstania Pontiaka (1763-1766), zakończonego porażką sprzymierzonych plemion indiańskich. Na wezwanie wodza Ottawów do walki stawiło się w wojennym obozie nad rzeką Ecorse wiele plemion: Wyandoci, Lenapowie (in. Delawarowie), Saukowie i Lisy, Odżibueje, Shawnee, a nawet dwa plemiona irokeskie Cayuga i Seneca. 7 maja 1763 r. rozpoczęto powstanie atakiem na Detroit, którego jednak nie udało się zdobyć mimo wielotygodniowego oblężenia. Jednak w krótkim czasie zdobyto 9 spośród 12 brytyjskich fortów między zatoką Michigan a Fortem Pitt, którego również nie udało się przejąć. Po sierpniowej porażce sił indiańskich z armią pułkownika Bouqueta powstanie zaczęło upadać. W październiku 1763 r. pokój z Anglikami podpisali Odżibueje, Wyandoci i Pottawatomi, gdy Fort Detroit nadal oblegali już tylko sami Ottawowie Pontiaka. Ale i on wycofał się na południe nad rzekę Maumee, choć nadal prowadził tylko wojnę podjazdową aż do 1764 roku.

Po klęsce Indian Pontiac resztę życia spędził wraz z najbliższą rodziną nad brzegami rzeki Maumee. W 1769 roku został zamordowany przez przekupionego przez Brytyjczyków Indianina z plemienia Kickapoo. Dziś wśród plemion znad Wielkich Jezior krąży legenda, że wczesną wiosną we mgle pojawia się na Jeziorem Huron widmo Pontiaka w czółnie i znika za horyzontem^[2].