Polski Narodowy Kościół Prawosławny

Polski Narodowy Kościół Prawosławny, Polsko-Katolicki Kościół Narodowy – wspólnota prawosławna posługująca się obrządkiem łacińskim, która istniała w Polsce jako autonomiczny Kościół pod jurysdykcją Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego w latach 1926–1949.

Historia

Polski Narodowy Kościół Prawosławny powstał w 1926 w wyniku przyjęcia przez Polski Autokefaliczny Kościół Prawosławny do unii kościelnej grupy księży i wiernych z diecezji misyjnej Polskiego Narodowego Kościoła Katolickiego. Administratorem i organizatorem tej denominacji był ksiądz Andrzej Huszno z Dąbrowy Górniczej.

W latach 30. XX wieku w łonie wspólnoty doszło do podziałów między duchownymi co znacznie osłabiło Polski Narodowy Kościół Prawosławny liczebnie. Denominacja zanikła po 1939 a ostatnia parafia Kościoła z siedzibą w Warszawie przestała istnieć formalnie w 1949^[1].

Charakterystyka

Polski Narodowy Kościół Prawosławny wyznawał doktrynę prawosławną, jednak w obrzędowości posługiwał się liturgią łacińską.

Różnice z Kościołem rzymskokatolickim odnosiły się m.in. do:

• nieuznawania władzy zwierzchniej papieża
• uznawania jedynie ustaleń pierwszych siedmiu soborów powszechnych
• wyznaczania daty Wielkanocy według kalendarza juliańskiego
• odrzucenia w Credo słów Filioque
• sprawowania mszy świętej w języku polskim
• udzielania wiernym komunii pod dwiema postaciami.

Wprowadzono też nieznaczne zmiany w księgach liturgicznych polegające na dopasowaniu mszału rzymskiego do nauczania Cerkwi prawosławnej.

Prezbiterów Polskiego Narodowego Kościoła Prawosławnego nie obowiązywał celibat.

Zobacz też

• Zachodni ryt prawosławia

Przypisy

Bibliografia

• Grzegorz Pelica, Kościół prawosławny w województwie Lubelskim (1918–1939), Lublin 2007. ISBN 978-83-925882-0-7

Linki zewnętrzne

• A brief history of Western Orthodoxy. westernorthodox.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-04-01)]. (ang.)