Pierre Gamarra

Pierre Albert Gamarra

Pierre Gamarra (2008)
Data i miejsce urodzenia	10 lipca 1919 Tuluza, Francja
Data i miejsce śmierci	20 maja 2009 Argenteuil, Francja
Multimedia w Wikimedia Commons

Pierre Gamarra (ur. 10 lipca 1919 w Tuluzie, zm. 20 maja 2009 w Argenteuil) – pisarz francuski.

Życiorys

Pierre Gamarra miał korzenie baskijskie i langwedockie (południowo - zachodnia Francja). Był nauczycielem, później dziennikarzem by zostać następnie pisarzem, poetą i krytykiem. Był również autorem esejów i sztuk teatralnych. Jego dzieła dla dzieci i młodzieży (opowiadania, sztuki i wiersze) są często lekturą szkolną.

W 1948 roku w Lozannie odebrał Międzynarodową Nagrodę im. Charlesa Veillona za książkę La Maison de feu (Płomienny dom)^[1].

W 1951 roku zostaje redaktorem w czasopiśmie literackim Europe, którego dyrektorem jest Pierre Abraham, a od 1974 roku zostaje dyrektorem czasopisma.

Pierre Gamarra należy do bardziej interesujących francuskich autorów prozy oraz poezji dla dzieci. Z jego bajek oraz wierszy najbardziej znana dzieciom jest książka Mon cartable (Mój tornister).

W swoich dziełach Pierre Gamarra potrafił stworzyć atmosferę napięcia (L’Assassin a le Prix Goncourt, Capitaine Printemps).

W 1955 roku ukazało się jedno z najbardziej znanych dzieł pisarza, Le Maître d’école które opowiada historię Simona Sermet, nauczyciela laickiego w regionie południowo – langwedockim.

Jest również autorem trylogii o Tuluzie : Les Mystères de Toulouse, L’Or et le Sang, 72 soleils.

W 1973 roku powstała trzyczęściowa adaptacja telewizyjna jego powieści Les Coqs de minuit.

W 1985 roku Pierre Gamarra otrzymał Nagrodę Literacką za Le Fleuve palimpseste.

Mówi się o nim, że był « pisarzem langwedockim piszącym po francusku ». Jego dorobek jest bardzo ważny. Oprócz tego, przez ponad 50 lat, tworzył kronikę literacką, którą sam stworzył "La Machine à écrire" (maszyna do pisania) w czasopiśmie Europe.

Wydania w Polsce

• Domy nad Garonną, 1952
• Do widzenia, Asturio! 1961
• Tajemnica rzeki Mrówki, 1964
• Nagroda dla mordercy, 1965
• Zaczarowane wyrazy, 1966
• Płomienny dom, 1973

Przypisy

Zobacz też

• Do widzenia, Asturio! - esej z 1961