Oleg Jankowski

Data i miejsce urodzenia

23 lutego 1944
Żezkazgan

Data i miejsce śmierci

20 maja 2009
Moskwa

Zawód

aktor i reżyser

Współmałżonek

Ludmiła Zorina

Odznaczenia

Multimedia w Wikimedia Commons

Oleg Iwanowicz Jankowski (ros. Олег Иванович Янковский; ur. 23 lutego 1944 w Żezkazganie, ZSRR, zm. 20 maja 2009 w Moskwie) – rosyjski aktor teatralny i filmowy oraz reżyser polskiego pochodzenia^[1], Ludowy Artysta ZSRR (1991).

Życiorys

Oleg Jankowski urodził się w Kazachstanie. Jego ojciec, Jan (później zm. na Iwan), sztabskapitan Lejb-gwardyjskiego Pułku Siemionowskiego, pochodził z polskiej szlachty. W latach 30. kilkakrotnie był aresztowany i wypuszczany, w latach 50. zesłany wraz z rodziną do Kazachstanu, zmarł w 1953 w Saratowie. Oleg w 1957 mieszkał u starszego brata, Rościsława, który był aktorem w Mińsku. Po powrocie do Saratowa wstąpił do szkoły teatralnej, którą skończył w 1965. Zaangażował się do tamtejszego teatru, a od 1973 występował na deskach moskiewskiego teatru „Lenkom” pod kierunkiem Marka Zacharowa.

W filmie debiutował w 1968 rolą w dramacie wojennym Tarcza i miecz. Popularność poza granicami ZSRR zdobył rolami w filach Andrieja Tarkowskiego Zwierciadło (1975) i Nostalgia (1983).

Od 1993 był szefem dorocznego festiwalu filmów rosyjskich „Kinotawr” w Soczi.

Został odznaczony m.in. Orderem „Za zasługi dla Ojczyzny” II, III i IV klasy (2009, 2007, 1995). Ludowy Artysta ZSRR (1991), laureat Nagrody Państwowej ZSRR (1987) oraz dwukrotnie Nagrody Państwowej Federacji Rosyjskiej (1996, 2002).

Był żonaty z aktorką Ludmiłą Zoriną, syn Filip także jest aktorem i reżyserem.

Oleg Jankowski zmarł na raka trzustki. Został Pochowany na Cmentarzu Nowodziewiczym w Moskwie^[2].

Filmografia

1968: Tarcza i miecz (Щит и меч) jako Biełow – Weiss
1968: Przeciw Wranglowi (Служили два товарища) jako Andriej Niekrasow
1969: Ja, Franciszek Skaryna... (Я, Франциск Скорина...) jako Franciszek Skaryna
1970: O miłości (О любви)
1972: Kierowcy wyścigowe (Гонщики)
1974: Gniew (Гнев)
1975: Zwierciadło (Зеркало) jako ojciec^[3]
1975: Cudze listy (Чужие письма) jako Priachin^[4]
1975: Szczęśliwa gwiazda nad ojczyzną (Звезда пленительного счастья) jako Konrad Rylejew
1976: Sentymentalny romans (Сентиментальный роман)
1976: Kobietka (Сладкая женщина) jako Tichon^[5]
1976: Zaufanie jako Piatakow^[6]
1977: Sprzężenie zwrotne (Обратная связь) jako Sakulin^[7]
1978: Obrót sprawy (Поворот) jako Wiktor Wiedieniejew^[8]
1978: Dramat na polowaniu (Мой ласковый и нежный зверь) jako Kamyszew^[9]
1978: Zwyczajny cud (Обыкновенное чудо) jako Czarodziej
1979: Ten sam Münchhausen (Тот самый Мюнхгаузен) jako baron Münchhausen
1981: Kapelusz (Шляпа) jako Dmitrij Dienisow^[10]
1981: Przygody Sherlocka Holmesa i Doktora Watsona: Pies Baskerville’ów (Приключения Шерлока Холмса и доктора Ватсона: Собака Баскервилей) jako Steppleton
1982: Zakochany na własne życzenie (Влюблён по собственному желанию)
1982: Dom, który zbudował Swift (Дом, который построил Свифт) jako Jonathan Swift
1982: Loty w śnie i na jawie (Полёты во сне и наяву)
1983: Nostalgia (Ностальгия)
1987: Sonata Kreutzerowska (Крейцерова соната)
1995: Fatalne jaja (Роковые яйца)
2006: Doktor Żiwago (Доктор Живаго)
2008: Bikiniarze
2009: Anna Karenina (Анна Каренина) jako Aleksiej Karenin
2009: Car (Царь) jako metropolita Filip

Przypisy

↑ Notka w gazeta.pl.
↑ Новодевичье кладбище. Янковский Олег Иванович (1944-2009)
↑ Edward Pawlak, Barbara Pełka, Film radziecki w Polsce, Warszawa 1985, s. 218.
↑ Edward Pawlak, Barbara Pełka, Film radziecki w Polsce, Warszawa 1985, s. 42.
↑ Edward Pawlak, Barbara Pełka, Film radziecki w Polsce, Warszawa 1985, s. 94.
↑ Edward Pawlak, Barbara Pełka, Film radziecki w Polsce, Warszawa 1985, s. 208.
↑ Edward Pawlak, Barbara Pełka, Film radziecki w Polsce, Warszawa 1985, s. 162.
↑ Edward Pawlak, Barbara Pełka, Film radziecki w Polsce, Warszawa 1985, s. 118.
↑ Edward Pawlak, Barbara Pełka, Film radziecki w Polsce, Warszawa 1985, s. 50.
↑ Edward Pawlak, Barbara Pełka, Film radziecki w Polsce, Warszawa 1985, s. 84.