Okręty podwodne projektu 667B

Okręty podwodne projektu 667B

Kraj budowy	ZSRR / Rosja
Projekt	Rubin
Stocznia	Zakład 402 Siewierodwińsk Zakład 199 Komsomosk n. Amurem
Zbudowane	18
Typ poprzedzający	667A (Yankee I)
Typ następny	667BD (Delta II)
Służba w latach	od 1984
Uzbrojenie:
12 pocisków SLBM R-29 12 torped kal. 533 mm 6 torped kal. 400 mm
Wyrzutnie torpedowe: • dziobowe • rufowe	4 x 533 mm 2 x 400 mm
Wyrzutnie rakietowe	12 SLBM
Załoga	120 oficerów i marynarzy
Wyporność:
• na powierzchni	9000 t
• w zanurzeniu	11000 t
Zanurzenie testowe	390 m (operacyjne) 450 m max
Długość	139 m
Szerokość	12 m
Napęd:
2 reaktory, 52000 KM, dwie śruby
Prędkość: • na powierzchni • w zanurzeniu	12 węzłów 25 węzłów

Okręty podwodne projektu 667B (NATO: Delta I) typ radzieckich okrętów podwodnych o napędzie atomowym, przenoszących dwanaście pocisków balistycznych R-29 (NATO: SS-N-8 Mod 1) klasy SLBM.

Począwszy od 1971 roku w szybkim tempie postępowały prace nad budową okrętów projektu 667B (NATO: Delta I). W tym roku w Siewierodwińsku rozpoczęto budowę okrętu wiodącego tego projektu – K-279, który przyjęto do służby 27 grudnia 1972. Do 1977 r., zbudowano 10 okrętów w Siewierodwińsku i osiem w Komsomolsku nad Amurem. Okręty tego typu dysponowały wypornością ok. 9000 ton na powierzchni oraz kadłubem przedłużonym o 11 metrów w porównaniu z okrętami 667A. W większości pozostałych aspektów oba projekty były podobne.

Specyfikacja wstępna tego projektu została zatwierdzona w 1965 roku. Projekt został rozrysowany w Centralnym Biurze Projektowym nr 18. Kadłub sztywny tych okrętów składał się z dziesięciu sekcji^[1], zaś cały okręt tego projektu posiadał większą wyporność i rozmiary niż okręty 667A. 667B posiadały 12 pionowych wyrzutni pocisków balistycznych SLBM R-29, których zasięg pozwalał tym okrętom przeprowadzać stałe patrole z wód przyległych do Związku Radzieckiego, a nawet odpalać pociski wprost z samej bazy.^[1]

Podwodne odpalenie tych pocisków mogło być przeprowadzone z okrętów 667B za pomocą jednej salwy przy prędkości podwodnej do 5 węzłów. Okręty te były w znacznym stopniu zautomatyzowane, co redukowało czas procedur przedstartowych do 1/5 czasu niezbędnego na okrętach projektu 667A. W celu osiągnięcia wymaganego poziomu celności pocisków, okręty te dysponowały systemem nawigacyjnym Tobol-B, zawierającym także system nawigacji i łączności satelitarnej Cyklon-B.

Konstrukcja okrętów projektu 667B, stała się baza projektową nowszego typu okrętów projektu 667BD. skonstruowanego w celu powiększenia liczby przenoszonych przez okręt pocisków SLBM^[1].

Bibliografia

• Frank von Hippel, Oleg Bukharin, Timur Kadyshev, Eugene Miasnikov, Pavel Podvig: Russian Strategic Nuclear Forces. The MIT Press, 2004. ISBN 0-262-66181-0.brak strony w książce

Przypisy