Niszczyciele typu Dardo

Niszczyciele typu Dardo

Kraj budowy	Włochy
Użytkownicy	Regia Marina  Polemiko Naftiko
Zbudowane okręty	4/8
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	1205 (1 224) ton standardowa, 2116 (2 150) ton pełna
Długość	96,15 m
Szerokość	9,75 m
Zanurzenie	3,15 m
Napęd	2 turbiny parowe Parsonsa, 3 kotły, Moc 44 000 KM (32 800 kW)
Prędkość	38 węzły (70 km/h)
Zasięg	4600 mil morskich (8 500 km) przy prędkości 12 węzłów
Załoga	185
Uzbrojenie	4 działa 120 mm (2x2) 2 działa przeciwlotnicze 40 mm 4 najcięższe karabiny maszynowe 13,2 mm 6 wyrzutni torped 533 mm (łącznie 21) 54 miny

Niszczyciele typu Dardo (Freccia) – typ włoskich niszczycieli zbudowanych dla Włoskiej Marynarki Wojennej w liczbie czterech sztuk w latach 30. XX wieku, służący podczas II wojny światowej.

Historia

Niszczyciele zostały zaprojektowane po uzyskaniu pierwszych doświadczeń z eksploatacji niszczycieli typu Turbine. Dla umożliwienia wspólnych działań z nowymi krążownikami zdecydowano zaprojektować niszczyciele o większej prędkości i zasięgu^[1]. Okręty zostały zaprojektowane przez stocznię Odero(inne języki), która jako punkt wyjścia potraktowała projekt typu Turbine^[1]. Nieco zwiększono wymiary kadłuba, a wyporność standardowa wzrosła z 1027 do 1202 ton^[1]. Zachowano takie same uzbrojenie główne w postaci czterech dział kalibru 120 mm, lecz wprowadzono działa nowszego modelu 1926, o dłuższej lufie długości 50 kalibrów zamiast 45 kalibrów^[2]. Moc siłowni zwiększono z 40 do 44 tysięcy ton^[1]. Architektura okrętów miała być początkowo taka sama, lecz już po rozpoczęciu budowy zmieniono projekt w celu zwiększenia pola ostrzału działek przeciwlotniczych i dwa kominy połączono w jeden szerszy, a przy tym przesunięto do tyłu nadbudówkę dziobową^[2]. Stały się one pierwszymi włoskimi niszczycielami w jednokominowym układzie, który stał się później charakterystyczny dla kolejnych włoskich projektów^[3]. We włoskiej literaturze typ ten nazywany był Freccia, lecz w anglojęzycznej literaturze dominuje nazwa Dardo^[2].

Zamówiono cztery okręty w ramach programu na 1928/29 rok, po dwa w dwóch stoczniach^[2]. Stępki pod ich budowę położono w 1929 roku, wodowano je w latach 1930–32, a weszły do służby w latach 1931–32^[2]. Cena kontraktowa jednego okrętu wynosiła od 13,6 mln lirów (stocznia CT Riva Trigoso) do 14,45 mln lirów (stocznia Odero)^[2]. Jeszcze w październiku 1929 roku zdecydowano zamówić cztery kolejne okręty zmodyfikowanego typu Folgore^[2].

Cztery zmodyfikowane okręty typu Idra zbudowano w 1933 roku dla Grecji. Greckie okręty zamówiono w 1929, główna różnicą w porównaniu do okrętów włoskich było umieszczenie 4 dział 120 mm w pojedynczych stanowiskach, podczas gdy na włoskich okrętach montowano działa w stanowiskach podwójnych.

Okręty włoskie

Okręty greckie

Przypisy

Bibliografia

• Siergiej Patianin. «Strieły» i «mołnii». Esmincy tipow «Dardo» i «Folgore». „Arsienał-Kollekcyja”. Nr 1/2013 (7), s. 15-45, styczeń 2013. Moskwa. (ros.). 
• Whitley, M.H. (1988). Destroyers of World War 2. Cassell Publishing. ISBN 1-85409-521-8.