Moritz Hauptmann
 | |||
| Data i miejsce urodzenia | 13 października 1792 | ||
|---|---|---|---|
| Pochodzenie | niemieckie | ||
| Data i miejsce śmierci | 3 stycznia 1868 | ||
| Instrumenty | skrzypce | ||
| Gatunki | |||
| Zawód | kompozytor, teoretyk muzyki, pedagog | ||
| Odznaczenia | |||
 | |||
| |||
Moritz Hauptmann (ur. 13 października 1792 w Dreźnie, zm. 3 stycznia 1868 w Lipsku[1][2][3]) – niemiecki kompozytor, teoretyk muzyki i pedagog.
Życiorys
Syn architekta[2]. Uczył się w Dreźnie u Scholza (skrzypce), Grossego (fortepian i harmonia) oraz Francesco Morlacchiego (kompozycja)[2]. W 1811 roku był uczniem Louisa Spohra w Gocie[1][2][3]. W latach 1812–1815 członek kapeli dworskiej w Dreźnie[1][3]. W 1815 roku został nauczycielem w rodzinie księcia Nikołaja Riepnina-Wołkonskiego, z którym odbył podróż po Rosji[1][2]. W 1820 roku wrócił do Drezna, następnie w 1822 roku dostał angaż na dworze w Kassel, gdzie był członkiem kapeli nadwornej, a także uczył teorii i kompozycji[1][2][3]. W 1842 roku z polecenia Felixa Mendelssohna został kantorem Thomasschule w Lipsku[1][2]. Od 1843 roku wykładał także w tamtejszym konserwatorium[1][3]. Do jego uczniów należeli Hans von Bülow, Joseph Joachim, Ferdinand David, Salomon Jadassohn i Arthur Sullivan[1][2]. Współzałożyciel (1850) i pierwszy prezes Bach-Gesselschaft[1][2].
Jego dorobek kompozytorski obejmuje muzykę religijną, jedną operę, pieśni, a także utwory instrumentalne[3], w tym 3 sonaty skrzypcowe, 4 sonatiny skrzypcowe i 2 kwartety smyczkowe[2]. Był autorem traktatu teoretycznego Die Natur der Harmonik und Metrik (wyd. Lipsk 1853, 2. wydanie 1873)[2][3]. W pracy tej rozpatrywał zjawiska muzyczne w duchu pojęć wywiedzionych z dialektyki Hegla (teza-antyteza-synteza)[2]. Ponadto napisał Erläuterungen zu J.S. Bachs Kunst der Fuge (wyd. Lipsk 1841, 2. wydanie 1861) i Die Lehre von der Harmonik (red. Oscar Paul, wyd. Lipsk 1868, 2. wydanie 1873)[2], pośmiertnie ukazał się zbiór pism Opuscula pod redakcją Ernsta Hauptmanna (wyd. Lipsk 1874)[2]. Listy Hauptmanna wydał drukiem Ferdinand Hiller (wyd. Lipsk 1876)[2].
Odznaczony został bawarskim Orderem Maksymiliana (1858)[4].
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h i Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 4. Część biograficzna hij. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1993, s. 108. ISBN 83-224-0453-0.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 3 Haar–Levi. New York: Schirmer Books, 2001, s. 1488. ISBN 978-0-02-865528-4.
- ↑ a b c d e f g The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 365. ISBN 0-674-37299-9.
- ↑ „Zeitschrift für Bayerische Landesgeschichte”. Band 47 (Heft 1), s. 398, 1984. München.
Linki zewnętrzne
- Moritz Hauptmann – twórczość tego autora dostępna w bibliotece cyfrowej International Music Score Library Project
- Moritz Hauptmann – nuty tego kompozytora dostępne w bibliotece cyfrowej Choral Public Domain Library (ChoralWiki)
- Nuty Moritza Hauptmanna w bibliotece Polona
Kontrola autorytatywna (osoba):
- ISNI: 0000000109111944
- VIAF: 66730057
- LCCN: n85383096
- GND: 118709143
- BnF: 14794313x
- SUDOC: 080020232
- NKC: xx0011522
- NTA: 070538921
- BIBSYS: 90068064
- CiNii: DA1045341X, DA10518082
- Open Library: OL1007008A
- PLWABN: 9810535326805606
- NUKAT: n2010102233
- J9U: 987007313334105171
- CONOR: 135363427
- ΕΒΕ: 226949
- LIH: LNB:I42;=kc
- RISM: people/53964
- Britannica: biography/Moritz-Hauptmann
- БРЭ: 4731117
- SNL: Moritz_Hauptmann
- DSDE: Moritz_Hauptmann
