Maria Tytus Siedlecki
Stanisław Maria Tytus Siedlecki Stanisław Siedlecki | |||
biskup pomocniczy | |||
![]() | |||
Kraj działania | Polska | ||
---|---|---|---|
Data i miejsce urodzenia | 5 listopada 1869 | ||
Data i miejsce śmierci | 10 sierpnia 1955 | ||
Miejsce pochówku | |||
Wyznanie | mariawickie | ||
Kościół | |||
Inkardynacja | |||
Śluby zakonne | 1904 | ||
Prezbiterat | 1892 | ||
Nominacja biskupia | 1935 | ||
Sakra biskupia | 9 czerwca 1935 | ||
|
Data konsekracji | 9 czerwca 1935 |
---|---|
Miejscowość | Łowicz |
Miejsce | |
Konsekrator | Zofia Maria Honorata Klichowska |
Współkonsekratorzy | Helena Maria Melania Kubicka |
Stanisław Maria Tytus Siedlecki, właśc. Stanisław Siedlecki (ur. 1869, zm. 1955) – biskup pomocniczy Kościoła Katolickiego Mariawitów, wikariusz generalny Zgromadzenia Kapłanów Mariawitów (denominacja felicjanowska).
Życiorys
Stanisław Siedlecki był księdzem rzymskokatolickim z archidiecezji warszawskiej. Od 1897 pełnił funkcję rektora kościoła bernardynek w Łowiczu. Na początku XX wieku stał się przywódcą ruchu mariawickiego w tym mieście. Zebrał grupę około 250 sympatyków. W 1905 został usunięty przez kurię archidiecezjalną z zajmowanej funkcji i przeniesiony do Białej Rawskiej. Próbował jednak zachować kościół klasztorny Najświętszej Maryi Panny co stało się przyczyną zamieszek w Łowiczu pomiędzy mariawitami i katolikami.
Po ekskomunice Związku Mariawitów w 1906 odszedł z Kościoła rzymskokatolickiego. Był organizatorem parafii mariawickiej pod wezwaniem Przenajświętszego Sakramentu w Łowiczu i jej wieloletnim proboszczem. Był zagorzałym sympatykiem arcybiskupa Jana Marii Michała Kowalskiego i zwolennikiem reform kościelnych i doktrynalnych w Starokatolickim Kościele Mariawitów, które miały miejsce w latach dwudziestych i trzydziestych XX wieku.
W latach dwudziestych XX wieku kapłan Stanisław Maria Tytus Siedlecki był oskarżonym w licznych procesach karnych duchownych mariawickich, które dotyczyły kwestii obyczajowych.
Po rozłamie w łonie mariawityzmu w 1935 opowiedział się za mniejszością i związał się z denominacją felicjanowską. 9 czerwca 1935 otrzymał sakrę biskupią i wszedł w skład hierarchii duchownej Kościoła Katolickiego Mariawitów.
Linki zewnętrzne
- Dzieje łowickich bernardynek
- Stanisław Rybak. Mariawityzm. Studium historyczne. Warszawa 1992.