Kościół Bernardynek w Warszawie
| kościół klasztorny | |||||||||||||||||
 Kościół Bernardynek na rycinie z „Tygodnika Ilustrowanego” (1862) | |||||||||||||||||
| Państwo |
| ||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | Warszawa | ||||||||||||||||
| Wyznanie | |||||||||||||||||
| Kościół | |||||||||||||||||
| Wezwanie | |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
Położenie na mapie Warszawy  | |||||||||||||||||
Położenie na mapie Polski  | |||||||||||||||||
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  | |||||||||||||||||
 52°14′49,26″N 21°00′49,89″E/52,247017 21,013858 | |||||||||||||||||
Kościół Bernardynek w Warszawie – kościół klasztoru bernardynek z XVI/XVII wieku, który znajdował się w Warszawie. Rozebrany w latach 1843–1844. W jego miejscu przebiega Trasę W-Z.
Historia
Bernardynki w Warszawie działały od roku 1522, jednak dopiero kiedy król Zygmunt III dał im dwa tysiące dukatów w złocie na budowę kościoła, a Stanisław Warszycki podskarbi koronny i wojewoda podlaski 10 000 złotych polskich, w roku 1609 rozpoczęto stawiać budynek według planu Mikołaja Duchnowskiego, starszego budowniczego królewskiego, który ukończono i poświęcono w roku 1617. Kościół pod wezwaniem św. Klary[1] wzniesiono w stylu gotycko-renesansowym, obok zaś w 1634 ukończono budowę budynków klasztoru.
W kościele znajdowały się nagrobki Zygmunta Kazanowskiego podkomorzego koronnego, przeniesiony do katedry św. Jana oraz Stanisława Warszyckiego i żony jego Zofii z Górskich h. Nałęcz, po którym zostały tylko napisy. Kościół posiadał wysoką dzwonnicę, ogrody na skarpie od strony Wisły, a całe założenie otoczone było murem. W klasztorze oprócz zakonnic przebywały także osoby świeckie, często chroniąc je przed karą czy publicznym zniesławieniem. Zgromadzenie Bernardynek w Warszawie posiadało też drugi drewniany klasztor na Pradze, praktycznie zlikwidowany po Rzezi Pragi w 1794 roku.
W roku 1818 zespół klasztorny został zlikwidowany, a w 1819 bernardynki przeniesiono do Przasnysza. Kościół zamknięto, a klasztor został zamieniony na magazyny wojskowe. W listopadzie klasztor przeznaczono na konserwatorium muzyczne, kościół zaś na salę koncertową (Szkoła Główna Muzyki). Rektorem konserwatorium był Józef Elsner i mieściło się ono tutaj do roku 1831, nauki pobierał tu m.in. Fryderyk Chopin.
Po roku 1831 gmach klasztoru przeznaczono na koszary wojskowe i w 1843 przystąpiono do jego rozbiórki. W 1844 zakończono rozbiórkę całego zespołu budynków z przeznaczeniem pod zjazd wytyczoną wtedy ulicą Nowy Zjazd biegnącą początkowo wiaduktem Pancera ku Wiśle i ul. Dobrej, a od 1864 roku – do mostu Kierbedzia.
Przypisy
- ↑ Franciszek Galiński: Gawędy o Warszawie. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Biblioteka Polska“, 1939, s. 19.
Bibliografia
- Lech Dunin: Przewodnik po kościołach Starego i Nowego Miasta Warszawy. Warszawa: Rada Prymasowska Budowy Kościołów Warszawy, 1976, s. 7-8.
- Franciszek Maksymilian Sobieszczański. Kościół Bernardynek w Warszawie. „Tygodnik Ilustrowany”. 25 stycznia 1862, Nr 122.
