Ebuliometria

Ebuliometria (ebulioskopia) – doświadczalna metoda wyznaczania masy cząsteczkowej różnych substancji na podstawie dokładnych pomiarów temperatury wrzenia roztworów słabych tych substancji w oparciu o prawo Raoulta. Badania ebuliometryczne przeprowadza się za pomocą specjalnego przyrządu zwanego ebuliometrem. Nazwa pochodzi z łacińskiego czasownika ebullire (wrzeć) i greckiego skopein (widzieć). Podwyższenie temperatury wrzenia roztworu ze wzrostem stężenia nielotnej substancji rozpuszczonej nosi nazwę efektu ebulioskopowego i jest jedną z właściwości koligatywnych roztworów.

Sposób obliczania

W roztworze idealnym, zmiana temperatury wrzenia jest proporcjonalna do molalnego stężenia roztworu, zgodnie z równaniem:

Δ T b = K b m b , {\displaystyle \Delta T_{b}=K_{b}m_{b},}
Δ T b = T b (roztwór) T b (czysty rozpuszczalnik) , {\displaystyle \Delta T_{b}=T_{\text{b (roztwór)}}-T_{\text{b (czysty rozpuszczalnik)}},}

gdzie:

  • Δ T b {\displaystyle \Delta T_{b}} – zmiana temperatury wrzenia, zdefiniowane jako różnica temperatur wrzenia roztworu i czystego rozpuszczalnika,
  • K b {\displaystyle K_{b}} – stała ebulioskopowa, zależna od własności rozpuszczalnika.

Stałą ebulioskopową można obliczyć:

K b = R T b 2 M b Δ H v , {\displaystyle K_{b}={\frac {RT_{b}^{2}M_{b}}{\Delta H_{v}}},}

gdzie:

  • R {\displaystyle R} stała gazowa,
  • T b {\displaystyle T_{b}} – absolutna temperatura wrzenia czystego rozpuszczalnika,
  • M b {\displaystyle M_{b}} – masa molowa rozpuszczalnika,
  • Δ H v {\displaystyle \Delta H_{v}} – molarne ciepło parowania rozpuszczalnika,
  • m B {\displaystyle m_{B}} molalność roztworu, obliczone biorąc pod uwagę dysocjację, typowo używając tak zwanego czynnika van ’t Hoffa, i : {\displaystyle i{:}}
m B = m roztwór i . {\displaystyle m_{B}=m_{\text{roztwór}}\cdot i.}

Czynnik i {\displaystyle i} odpowiada za liczbę cząstek (typowo jonów) powstałych w roztworze z jednej molekuły substancji rozpuszczonej. Na przykład:

  • i = 1 {\displaystyle i=1\,{}} dla cukru w wodzie,
  • i = 2 {\displaystyle i=2\,{}} dla chlorku sodu w wodzie (ponieważ NaCl w pełni dysocjuje na Na+ oraz Cl),
  • i = 3 {\displaystyle i=3\,{}} dla chlorku wapnia w wodzie (CaCl2 dysocjuje na Ca2+ i 2Cl).

Stała ebulioskopowa

Wartość stałej ebulioskopowej K b {\displaystyle K_{b}} dla wybranych rozpuszczalników[1]:

Substancja Temp. wrz. Stała ebulioskopowa Kb
[°C] [K·kg·mol−1]
kwas octowy 118,1 3,07
benzen 80,1 2,53
dwusiarczek węgla 46,2 2,37
czterochlorek węgla 76,8 4,95
naftalen 217,9 5,8
fenol 181,75 3,04
woda 100 0,512

Zobacz też

Przypisy

  1. Peter W. Atkins: Chemia fizyczna. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, s. 899. ISBN 83-01-13502-6.
  • SNL: kokepunktsforhøyelse