Carl Clauberg

Carl Clauberg

Państwo działania	III Rzesza
Data i miejsce urodzenia	28 września 1898 Wupperhof
Data i miejsce śmierci	9 sierpnia 1957 Kilonia
Doktor habilitowany
Specjalność: ginekologia
Alma Mater	Uniwersytet Chrystiana Albrechta w Kilonii
Habilitacja	1933 – ginekologia Uniwersytet Albrechta w Królewcu
Lekarz
Uczelnia	Uniwersytet Chrystiana Albrechta w Kilonii
Klinika	Universitäts-Frauenklinik
Okres zatrudn.	1925-1932
Multimedia w Wikimedia Commons

Carl Clauberg (ur. 28 września 1898 w Wupperhof, zm. 9 sierpnia 1957 w Kilonii) – niemiecki ginekolog^[1]. Od 1942 roku przeprowadzał zbrodnicze doświadczenia na więźniarkach obozów koncentracyjnych^[2].

Życiorys

Urodził się jako najstarszy syn nożownika^[3]. Podczas pierwszej wojny światowej był żołnierzem piechoty. W latach 1925–1932 roku pracował jako lekarz-stażysta w uniwersyteckiej klinice w Kilonii. W 1937 roku został profesorem nadzwyczajnym uniwersyteckiej kliniki w Królewcu. W 1940 objął kierownictwo oddziału ginekologicznego szpitala górniczego w Chorzowie^[4]. W 1939 roku został profesorem nadetatowym^[5]. Natomiast w 1943 roku założył w mieście instytut badawczy biologii rozrodu. Z ramienia ośrodka koordynował swoje eksperymenty na więźniach obozów koncentracyjnych^[6]. W latach 1928–1930 udało mu się rozróżnić funkcje estrogenu i gestagenu^[5]. W 1930 roku opracował procedurę badania działania Progestageny. Jego wiedza i działalność były przedmiotem zainteresowania nazistów^[7]. W 1932 roku zamieszkał w Królewcu^[8]. W następnym roku habilitował się^[9]. W 1940 roku pomógł Heinrichowi Himmlerowi założyć instytut badawczy biologii rozrodu, którym kierował. Instytut ten służył nie tylko badaniom i leczeniu bezpłodności, ale także opracowywaniu niechirurgicznych metod sterylizacji. W 1942 objął kierownictwo domu położniczego w Bielschowitz, aw 1944 ufundował pod Krakowem łaźnię solankowo-błotną jako dom położniczy i rekonwalescencji^[7]. Od 1 kwietnia 1933 roku był członkiem partii nazistowskiej^[8]. Dodatkowo w tym samym roku zapisał się do oddziałów szturmowych^[10]. Od habilitacji zajmował się doświadczeniami z kobietami, które nie mogą urodzić z powodu zatkania jajowodów^[9]. Od 1933 w Klinice Ginekologicznej w Królewcu przeprowadzał doświadczenia sterydy płciowe oraz syntetycznie wytwarzany progesteron. Celem była większa dokładność ich wytwarzania i ocena ich wpływu na wywoływanie bezpłodności^[11].

Kiedy w ramach ostatecznego rozwiązania ustalono politykę zapobiegania rozmnażaniu się podludzi, osobiście zwrócił się do Heinricha Himmlera z sugestią przeprowadzenia eksperymentów mających na celu znalezienie praktycznej metody masowej sterylizacji^[12]. Lekarz podjął się tego zadania na bezpośrednie polecenie Himmlera po konsultacji z nim dnia 7 czerwca 1942 roku. Został przydzielony do przeprowadzenia programu sterylizacji w obozie kobiecym w Ravensbrück^[13]. W grudniu 1942 roku lekarz przybył do Oświęcimia^[12]. Od kwietnia 1943 roku pracował w Bloku 10 obozu^[14]. W ramach eksperymentów dziesięciu greckim Żydówkom wycięto jajniki^[14]. Jego eksperymenty zasadniczo polegały na wstrzykiwaniu roztworu formaliny do macicy więźniarek^[15]. Pacjentki doznawały silnego bólu, zapalenia jajników, skurczów żołądka i krwawienia^[16]. Lekarz płacił administracji obozu za kobiety potrzebne do badań^[13]. Ginekolog torturował zarówno mężczyzn i kobiety^[16]. Wielokrotnie wystawiał ich na działanie aparatów rentgenowskich^[16]. Większość osób poddanych promieniowaniu stanowili mężczyźni^[14]. Kiedy oparzenia radiacyjne sprawiły, że nie nadawali się już do dalszych eksperymentów, wysyłano ich do komór gazowych^[16]. Zorganizował też program usuwania męskich jąder, rzekomo w celu poddania ich badaniu patologicznemu^[16]. W 1944 roku opuścił obóz w Oświęcimiu. Wówczas powrócił do prywatnej kliniki w Chorzowie. W późniejszym okresie kontynuował badania w obozie kobiecym w Ravensbruck^[17].

Aresztowany 8 czerwca 1945 roku w Szlezwiku-Holsztynie w brytyjskiej strefie okupacyjnej^[18]. Dnia 19 lipca 1948 roku został skazany na 25 lat pozbawienia wolności za zbrodnie na obywatelach radzieckich^[4] W październiku 1955 roku został repatriowany do Niemiec Zachodnich^[18]. Jednak 21 listopada 1955 roku został aresztowany^[19]. W dniu 14 grudnia 1956 roku Prokuratura Naczelna w Kilonii postawiła mu zarzut przeprowadzania sterylizacji w Oświęcimiu i Ravensbrück^[20]. Dnia 8 marca 1957 roku Minister Spraw Wewnętrznych Szlezwiku-Holsztynu wydał tymczasowy zakaz wykonywania zawodu na podstawie rekomendacji stowarzyszenia lekarskiego^[21]. Na kilka tygodni przed rozpoczęciem procesu przed sądem okręgowym w Kilonii ginekolog zmarł na udar w areszcie^[22].

Przypisy

Bibliografia

• Y. Ternon, S. Helman, Historia medycyny SS, Warszawa 1973

Linki zewnętrzne

• Biografia Carla Clauberga (en)