Bogdan Baran
Bogdan Baran (ur. 10 sierpnia 1952 w Krakowie) – polski pisarz, eseista, autor własnych książek i ponad stu przekładów książkowych z humanistyki i literatury pięknej niemieckiej, anglosaskiej i romańskiej.
Życiorys
Ukończył filozofię i matematykę na Uniwersytecie Jagiellońskim (1976). W 1988 r. uzyskał stopień doktora za rozprawę Pojęcie transcendencji u Martina Heideggera i Emmanuela Levinasa. W latach 1985–1990 stypendysta m.in. Fundacji Humboldta i Fundacji Boscha (RFN), Instytutu Nauk o Człowieku (Austria).
W latach 1976–1983 był pracownikiem Instytutu Filozofii UJ, 1983–1987 – redaktorem Wydawnictwa Literackiego. W latach 90. XX wieku wydawca, obecnie przewodniczący Rady Redakcyjnej Wydawnictwa Aletheia. Członek PEN Clubu, członek Prezydium ZG Stowarzyszenia Pisarzy Polskich, członek Rady Organizacji Pozarządowych przy Ministrze Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2013–2016), prezes Zarządu Fundacji Domu Literatury w Warszawie.
Wybrana twórczość
- Anatem B. czyli historia naturalna Rzeczywistości (1983)
- Fenomenologia amerykańska (1990)
- Saga Heideggera (1990)
- Postmodernizm (1992)
- Postnietzsche (1997)
- Postmodernizm i końce wieku (2003)
- Heidegger i powszechna demobilizacja (2004)
Przekłady m.in.
- M. Heidegger, Kant a problem metafizyki (1989, 2012)
- M. Heidegger, Bycie i czas (1994, 2003)
- H.G. Gadamer, Prawda i metoda (1994, 2004, 2007)
- A. Huxley, Nowy wspaniały świat (1988, 2004)
- J. Améry, O starzeniu się. Podnieść na siebie rękę (2007, 2018)
- D. Lessing, Pamiętnik przetrwania (2007)
- W. Allen, Skutki uboczne (1990, 2007)
- I. Levin, Dziecko Rosemary (1988, 2007)
- F. Nietzsche, Listy (2007)
- M. Scheler, Resentyment a moralności (2008)
- S. Žižek, O wierze (2008), Żądanie niemożliwego (2014)
- F. Nietzsche, Pisma pozostałe (2009)
- W. Muschg, Tragiczne dzieje literatury (2010)
- W. Benjamin, Berlińskie dzieciństwo na przełomie wieków (2010); Ulica jednokierunkowa (2011); Dziennik moskiewski (2012); Sny (2017); Krytyka i narracja. Pisma o literaturze (2018), Podróże wyobraźni (2021)
- U. Eco, Kant a dziobak (2012)
- C. Lévi-Strauss, Od miodu do popiołów (2013)
- T. Eagleton, Zło (2012), Kultura a śmierć Boga (2014), Teoria literatury (2015)
- N. Luhmann, Szkice o sztuce i literaturze (2016)
- E. Jünger, Wybrane eseje o słowach i drzewach (2017)
- P. Sloterdijk, Stres a wolność (2018)
- H. Bloom, Zachodni kanon (2019)
- S. Mallarmé, Prozy różne (2020)
Bibliografia
- Lesław Bartelski M.: Polscy pisarze współcześni, 1939–1991: Leksykon. Wydawn. Nauk. PWN. ISBN 83-01-11593-9.
