Beata Rank

Beata Rank, także Beata Rank-Minzer, de domo Minzer lub Munzer (ur. 16 lutego 1886 w Nowym Sączu, zm. 11 kwietnia 1967 w Bostonie) – psychoanalityczka specjalizująca się w rozwoju dziecka.

Życiorys

Urodziła się 16 lutego 1886 roku^[1] w mieszczańskiej rodzinie zasymilowanych Żydów^[2]. Od młodego wieku wśród bliskich i rodziny używała imienia Tola^[2]. Swego przyszłego męża Ottona Ranka poznała podczas I wojny światowej, gdy służąc w austriackiej armii przebywał w Krakowie^[3]. Para pobrała się 7 listopada 1918 roku, po czym wyjechała do Wiednia, gdzie Beata poznała Sigmunda Freuda, z którym już wcześniej współpracował jej mąż^[2]. W latach 1918–1926^[3] brała udział w spotkaniach bliskiego kręgu współpracowników Freuda, a także organizowała w jego imieniu spotkania towarzyskie, utrzymywała także bliskie kontakty z Felixem i Helene Deutsch oraz Lou Andreas-Salomé^[3]. Uczęszczała na zajęcia i wykłady dotyczące psychoanalizy, na początku lat 20. skupiając zainteresowanie na snach^[2]. W 1923 roku przetłumaczyła na polski pracę Über Träume Freuda^[2], która ukazała się pod tytułem O marzeniu sennem^[4], a także jego późniejszą pracę na temat snów sześciolatków^[2]. Tego samego roku przedstawiła pracę, na podstawie której została przyjęta do Wiedeńskiego Towarzystwa Psychoanalitycznego^[2]. Praca ukazała się w 1924 roku w „Imago”^[2].

Choć Rankowie należeli do najbliższego kręgu Freuda, możliwe, że poglądy Beaty na rolę matki w rozwoju dziecka mogły wpłynąć na nowe teorie Ottona Ranka, które z czasem doprowadziły do rozłamu w środowisku wiedeńskich psychoanalityków i zerwania relacji między Freudem a Rankiem^[3]. Małżeństwo w 1926 roku opuściło Wiedeń i wyjechało do Paryża^[2]. Beata poruszała się tam w kręgach artystycznych, poznając m.in. Henry’ego Millera i Anaïs Nin^[3] i kontynuowała badania na temat roli kobiety w Bibliotece Narodowej Francji, zaś jej mąż wielokrotnie wyjeżdżał do Stanów Zjednoczonych, gdzie rozwijał własną praktykę^[2]. W 1933 roku został współzałożycielem Psychological Center and Summer Institute, a Beata wspierała go w kwestiach administracyjnych^[2]. W następnym roku Otto emigrował na stałe do Stanów, lecz Beata pozostała we Francji^[2]. Zaogniająca się sytuacja polityczna w Europie zmusiła ją w 1936 roku do wyjazdu za ocean^[2].

Zamieszkała w Bostonie^[2] i skupiła się na psychoanalizie dziecięcej^[1][2]. Dzięki wsparciu ze strony Helene i Felixa Deutschów odnalazła się w lokalnym środowisku psychoanalityków^[2]. Została cenioną postacią Boston Psychoanalytic Institute, przez lata przewodnicząc tam komisji edukacji^[2][3] i przyciągając studentów z kraju i zagranicy^[2]. Jej wkład w rozwój analizy dziecięcej przetrwał w pracy jej uczniów^[2]. Wraz z Marian C. Putnam w 1943 roku założyła i zaczęła prowadzić James Jackson Putnam Children’s Center^[1] – pionierską instytucję zajmującą się dziećmi w wieku przedszkolnym, którym zapewniała całodniową opiekę, podczas której prowadzono jednocześnie badania nad rozwojem dzieci^[2]. Napisała szereg artykułów naukowych na temat nietypowego rozwoju dziecka, które uprzedziły rozwój wiedzy na temat atypowych całościowych zaburzeń rozwoju^[1]. Otrzymała tytuł profesora honorowego psychologii Wydziału Medycznego Uniwersytetu Bostońskiego^[3].

Zmarła 11 kwietnia 1967 roku w Bostonie^[2].

Przypisy