Argumentum ad vanitatem

Argumentum ad vanitatem (łac. argument odwołujący się do próżności) – pozamerytoryczny sposób argumentowania, w którym dyskutant wykorzystuje próżność drugiej strony w dyskusji, drogą umiejętnie dawkowanych, mniej lub bardziej zasadnych, pochlebstw, celem uzyskania akceptacji wygłaszanego poglądu[1].

Przykłady

  • W dyskusji padają zwroty typu: „nie ulega wątpliwości pańska głęboka i wszechstronna znajomość problemu…”, „pan jako ekspert w tej dziedzinie, doskonale wie, że…”, „jako człowiek inteligentny na pewno pan rozumie, że…”, po których następuje podanie własnego poglądu i oczekiwanie, że zjednany komplementami dyskutant bez zastrzeżeń zaakceptuje nasze stanowisko.

Zobacz też

Przypisy

Bibliografia

  • Zenon Ziembiński: Logika praktyczna. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1997.
  • Tadeusz Kwiatkowski: Logika ogólna. Wydawnictwo UMCS, Lublin 1998.
  • Narcyz Łubnicki: Nauka poprawnego myślenia. "Biblioteka Problemów", PWN, Warszawa 1963.
  • Witold Marciszewski [red.]: Mała encyklopedia logiki. Ossolineum, 1988.
  • Teresa Hołówka: Kultura logiczna w przykładach, PWN, Warszawa 2005.
  • p
  • d
  • e
Argumentacja nierzeczowa
  • ad antiquitatem
  • ad auctoritatem
  • ad auditorem
  • ad baculum
  • ad consequentiam
  • ad dictionarium
  • ad feminam
  • ad hominem
  • ad ignorantiam
  • ad medii aevi
  • ad misericordiam
  • ad naturam
  • ad novitatem
  • ad numerum
  • ad personam
  • ad populum
  • ad temperantiam
  • ad vanitatem