Antoni Niewiarowski

Antoni Niewiarowski
Herb duchownego
Data i miejsce urodzenia

26 września 1874
Kowel

Data i miejsce śmierci

2 marca 1927
Warszawa

Miejsce pochówku

Cmentarz Wojskowy na Powązkach

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

ok. 1898

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Medal Niepodległości Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)
Multimedia w Wikimedia Commons
Nagrobek Antoniego i Jana Niewiarowskich. Po prawej miejsce spoczynku kmdr. Stanisława Niewiarowskiego

Antoni Niewiarowski herbu Półkozic (ur. 26 września 1874 w Kowlu, zm. 2 marca 1927 w Warszawie) – polski prezbiter katolicki, dziekan generalny Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, prałat domowy Jego Świątobliwości, kanonik honorowy Kolegiaty Ołyckiej, radca Kurii Biskupiej WP[1].

Życiorys

Urodził się 26 września 1874 roku w Kowlu, ówczesnym mieście powiatowym guberni wołyńskiej[2][3][4][5]. Ukończył cztery klasy progimnazjum w Brześciu i Seminarium Duchowne w Żytomierzu[6] (kurs pięcioletni)[7]. Pełnił posługę jako kapłan w diecezji łucko-żytomierskiej. Za sympatie do idei Legionów Polskich zesłany do Ufy. Od 17 października 1917 do 25 czerwca 1918 był dziekanem 3 Dywizji Strzelców Polskich[8]. Nominację na to stanowisko otrzymał od ks. biskupa Jana Cieplaka, administratora archidiecezji mohylewskiej[9]. W czerwcu 1918 przyjechał do Warszawy[9].

28 stycznia 1919 kierownik Ministerstwa Spraw Wojskowych mianował go czasowo kapelanem wojskowym na stanowisku dziekana Okręgu Generalnego Warszawskiego i administratora kościoła garnizonowego na Placu Saskim z poborami pułkownika od 13 listopada 1918[10]. Od 1921 na stanowisku szefa duszpasterstwa katolickiego Dowództwa Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie[8]. 22 marca 1921 został mianowany reprezentantem duchowieństwa byłych Korpusów Wschodnich w Komisji Weryfikacyjnej dla Duchowieństwa Wyznania Katolickiego[11].

16 grudnia 1921 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu dziekana generalnego wśród kapelanów wyznania katolickiego[12]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany dziekana generalnego ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 30. lokatą w korpusie generałów[13]

Czynny na polu społecznym i charytatywnym. Zmarł 2 marca 1927 roku w Szpitalu Ujazdowskim w Warszawie, po długiej i ciężkiej chorobie nowotworowej[1][14]. 5 marca 1927 roku w kościele garnizonowym w Warszawie odbył się pogrzeb ks. Niewiarowskiego[15]. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A16-1-1/2)[16][17][18].

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ a b Nekrolog ↓.
  2. ↑ Kolekcja ↓, s. 5, 9, 12, 16, 20, 24, 56.
  3. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-02-14]..
  4. ↑ Stawecki 1994 ↓, s. 231 wg autora urodził się 26 września 1874 roku w Kowlu.
  5. ↑ Wojtaszak 2012 ↓, s. wg autora urodził się 26 września 1874 roku w Brześciu, data 26 września jest także na nagrobku.
  6. ↑ Kolekcja ↓, s. 4, 8, 24.
  7. ↑ Kolekcja ↓, s. 12.
  8. ↑ a b Kolekcja ↓, s. 5, 9.
  9. ↑ a b Kolekcja ↓, s. 13.
  10. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 10 z 11 grudnia 1918, poz. 390.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 2 kwietnia 1921, s. 621.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 42 z 24 grudnia 1921 roku, s. 1634.
  13. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 15 na liście starszeństwa wyprzedzał dziekanów generalnych: Karola Boguckiego (46. lokata) i Piotra Niezgodę (64. lokata).
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 21 marca 1928, s. 100.
  15. ↑ Pogrzeb ś. p. ks. Niewiarowskiego. „Dziennik Białostocki”, s. 1, Wydanie z 7 marca 1927. 
  16. ↑ Pogrzeb ↓.
  17. ↑ Lista pochowanych. Antoni Niewiarowski. um.warszawa.pl. [dostęp 2017-05-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-06-18)].
  18. ↑ Stawecki 1994 ↓, s. 231 wg autora w 1924 roku miał być przeniesiony w stan spoczynku.
  19. ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 19.
  20. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 34 z 29 maja 1923, s. 360.
  21. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-02-14]..
  22. ↑ M.P. z 1934 r. nr 6, poz. 12.
  23. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-02-14]..
  24. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-02-14]..
  25. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 60 z 4 czerwca 1925, s. 301.

Bibliografia

  • Antoni Władysław Niewiarowski. [w:] Kolekcja Generałów i Osobistości, sygn. I.480.404 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-01-19].
  • Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
  • Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
  • Henryk Piotr Kosk: Generalicja polska. Popularny słownik biograficzny. T. 2 M-Ż. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 2001. ISBN 83-87103-81-0.
  • Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
  • Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.
  • Andrzej Wojtaszak: Generalicja Wojska Polskiego 1918-1926. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2012. ISBN 978-83-7399-519-2.
  • Przed pogrzebem ks. dziekana WP Niewiarowskiego. „Polska Zbrojna”. 62, s. 4, 1927-03-04. Warszawa. 
  • Pogrzeb generalnego dziekana WP ks. prał. Niewiarowskiego. „Polska Zbrojna”. 64, s. 4, 1927-03-06. Warszawa.