Achille Peretti

Achille Peretti

Data i miejsce urodzenia	13 czerwca 1911 Ajaccio
Data i miejsce śmierci	14 kwietnia 1983 Neuilly-sur-Seine
Przewodniczący Zgromadzenia Narodowego
Okres	od 25 czerwca 1969 do 1 kwietnia 1973
Przynależność polityczna	UDR
Poprzednik	Jacques Chaban-Delmas
Następca	Edgar Faure
Multimedia w Wikimedia Commons

Achille Peretti (ur. 13 czerwca 1911 w Ajaccio, zm. 14 kwietnia 1983 w Neuilly-sur-Seine^[1]) – francuski polityk, prawnik i samorządowiec, działacz ruchu oporu, deputowany, w latach 1969–1973 przewodniczący Zgromadzenia Narodowego, członek Rady Konstytucyjnej.

Życiorys

Syn urzędnika prefektury w Ajaccio, który ochotnik brał udział w I wojnie światowej, podczas której poległ^[2]. Achille Peretti ukończył prawo na Uniwersytecie w Montpellier, uzyskał także dyplom z medycyny sądowej^[1][2]. Od 1935 był prawnikiem w prokuraturze w Ajaccio, w 1938 został komisarzem policji^[1][3].

Podczas II wojny światowej służył w kontrwywiadzie. Po upadku Francji powrócił do służby w policji. Dołączył do ruchu oporu, podejmując walkę z reżimem Francji Vichy. W kwietniu 1941 przeniósł się do Nicei, gdzie potajemnie współpracował z wywiadem. W styczniu 1942 nawiązał kontakt z Wolną Francją, dołączył do sieci wywiadowczej „Ali”. W tym samym roku skierowany do pracy w dyrekcji bezpieczeństwa narodowego Francji Vichy, co wykorzystał do przeszukania archiwów reżimu. Zatrzymany 9 sierpnia 1942 pod zarzutem kradzieży dokumentów dla Brytyjczyków i generała Charles’a de Gaulle’a, zwolniono go jednak z braku dowodów^[2]. 13 czerwca 1943 pod fałszywym nazwiskiem przedostał się drogą powietrzną do Wielkiej Brytanii. 22 lipca tegoż roku wrócił do Francji, organizował nową sieć wywiadowczą „Ajax”, której celem był sabotaż i wywiad ekonomiczny. Kierował kilkoma podsieciami, w tym działającymi w Austrii, Belgii, Holandii i Szwajcarii. Po niepowodzeniu operacji 3 marca 1944 został ewakuowany do Wielkiej Brytanii^[2]. W maju 1944 mianowany zastępcą dyrektora dyrekcji bezpieczeństwa narodowego, w Algierze odpowiadał za przygotowanie sił policyjnych mających działać we Francji. Po lądowaniu w Normandii przez pewien czas przebywał w Wielkiej Brytanii 25 sierpnia 1944 znalazł się w Paryżu z generałem Charles’em de Gaulle’em, odpowiadał za jego ochronę. Brał udział w walkach w pobliżu parlamentu, dowodził oddziałami wchodzącymi w skład wojsk generała Philippe’a Leclerca de Hauteclocque^[2].

Po wojnie związany z ugrupowaniami gaullistów, należał m.in. do Unii Demokratów na rzecz Republiki^[1]. W latach 1945–1951 był wiceprzewodniczącym rady departamentu Korsyka. Od 1947 do śmierci w 1983 pełnił funkcję mera miasta Neuilly-sur-Seine. Obejmował też różne stanowiska w przedsiębiorstwach. W latach 1952–1958 był radnym Unii Francuskiej. W latach 1970–1976 zasiadał w radzie departamentu Hauts-de-Seine^[1][3].

W 1958 uzyskał mandat posła do Zgromadzenia Narodowego. Czterokrotnie z powodzeniem ubiegał się o reelekcję, zasiadając w niższej izbie parlamentu do 1977^[1]. W latach 1964–1969 był wiceprzewodniczący Zgromadzenia Narodowego, a od czerwca 1969 do kwietnia 1973 pełnił funkcję przewodniczącego tej izby^[1][3]. W 1977 przewodniczący Zgromadzenia Narodowego powołał go w skład Rady Konstytucyjnej, której członkiem był do czasu swojej śmierci w 1983^[3]. Został pochowany w Ajaccio^[2].

Jego siostrzenicą była Marie-Dominique Culioli, pierwsza żona Nicolasa Sarkozy’ego, który zastąpił go na stanowisku mera Neuilly-sur-Seine.

Odznaczenia

• Komandor Legii Honorowej^[3]
• Order Wyzwolenia^[3]

Przypisy