Zeeklit

Zie Zeeklit (doorverwijspagina) voor andere betekenissen van Zeeklit.
Zeeklit
Zeeklit
Taxonomische indeling
Rijk:Animalia (Dieren)
Stam:Echinodermata (Stekelhuidigen)
Klasse:Echinoidea (Zee-egels)
Infraklasse:Irregularia
Orde:Spatangoida
Familie:Loveniidae
Geslacht:Echinocardium
Soort
Echinocardium cordatum
(Pennant, 1777)
Originele combinatie
Echinus cordatus
Afbeeldingen op Wikimedia Commons Wikimedia Commons
Zeeklit op Wikispecies Wikispecies
(en) World Register of Marine Species
Portaal  Portaalicoon   Biologie

De zeeklit[1][2][3][4], hartegel[5][6][3] of hartvormige zeeklit[7][8][9][10][5], Echinocardium cordatum (Pennant, 1777),[11] is een zee-egel die ingegraven in het zand leeft.

Kenmerken

De zeeklit wordt tot 6 centimeter groot, en is bezet met korte grijze stekels.

Leefwijze

De zeeklit leeft tot 20 cm diep ingegraven in de zachte zeebodem en kan zich daar ook voortbewegen. Vaak vestigen de dieren zich in kolonies van wel 20 exemplaren per vierkante meter. Speciale voetjes van het watervaatstelsel houden een tot 15 cm lange buis naar het bodemoppervlak open, waardoor zuurstofrijk water langs het dier kan stromen.

Verspreiding en leefgebied

Hij komt algemeen voor in zandbodems van de Noordzee, van Noordwest-Frankrijk tot Noorwegen, en in de gehele Middellandse Zee.

  • Vers aangepoeld, nog met stekels
    Vers aangepoeld, nog met stekels
  • Skelet
    Skelet
  • Aangespoelde zeeklitten
    Aangespoelde zeeklitten
  • Pluteus-larve, ongeveer 0,6 mm groot
    Pluteus-larve, ongeveer 0,6 mm groot
Bronnen, noten en/of referenties
  1. ↑ Nederlands Soortenregister, Zeeklit Echinocardium cordatum.
  2. ↑ Hans Hvass (1979). Schaaldieren, slakken en andere lagere dieren. Kosmos, Pagina 60. ISBN 90 215 0855 9.
  3. ↑ a b D Hillenius ea (1971). Spectrum Dieren Encyclopedie Deel 7. Uitgeverij Het Spectrum, Pagina 2548. ISBN 90 274 2091 2.
  4. ↑ Kleine Winkler Prins (1980). Dieren encyclopedie deel 3: GIE - KAR. Winkler Prins, Pagina 738, 739. ISBN 90 10 02845 3.
  5. ↑ a b Lekturama Encyclopedie; Geheimen der dierenwereld deel 10 - Geheimen van de zeebodem: Ongewervelde dieren. Uitgeverij Lekturama, Pagina 122.
  6. ↑ Elseviers Wereld der Dieren - Ralph Buchsbaum & Lorus J. Milne (1970). Lagere dieren. Uitgeverij Elsevier, Pagina 255. ISBN 90 10 00076 1.
  7. ↑ P. Holden ea (1979). Natuurgids. Zuidgroep Den Haag, Pagina 217.
  8. ↑ A. Kelle, H. Sturm (1980). Lexicon Inheemse Dieren. Aula Pocket, Pagina 185. ISBN 90 274 5581 3.
  9. ↑ Bernhard Grzimek (1970). Het leven der dieren deel III: weekdieren en stekelhuidigen. Kindler Verlag, Pagina 393. ISBN 90 274 8623 9.
  10. ↑ Eisenreich, Handel & Zimmer (2004). Handboek dieren en planten. Uitgeverij Tirion, Pagina 388. ISBN 90 5210 580 4.
  11. ↑ Pennant, T. (1777). British Zoology IV. Crustacea. Mollusca. Testacea: 69 en plaat XXXIV, fig. 75