Leo Riemens

Leo Riemens
Leo Riemens tijdens uitvaart Hans Kaart (juni 1963) Hij is de derde persoon links van de auto (voor Albert Mol)
Achtergrondinformatie
Naam Leonard Antony Marius Riemens
Geboren 3 december 1910
Geboorteplaats Zevenbergen
Overleden 3 april 1985
Overlijdensplaats Maastricht
Beroep muziekjournalist
Portaal  Portaalicoon   Media

Leonard Antony Marius (Leo) Riemens (Zevenbergen, 3 december 1910 – Maastricht, 3 april 1985) was een Nederlands musicograaf, publicist en recensent op het gebied van klassieke muziek.

Hij was zoon van arts gespecialiseerd in leverziekten Leonard Anthony Marinus Riemens en Dieuwertje van ’t Lindenhout.

Hij was grotendeels autodidact alhoewel hij wel enige opleiding op piano en musicologie bij professor Smeijers genoot aan de Muziekschool der Toonkunst in Amsterdam.[1]

Hij werd in 1931 muziekredacteur van het dagblad Het Vaderland. De nadruk kwam daarbij steeds meer op opera te liggen, mede door zijn lievelingszanger Enrico Caruso. Hij was dan ook vanaf 1954 tot 1976 (pensioen) recensent voor de rubrieken opera en televisie bij De Telegraaf. Hij schreef daarbij artikelen voor muziekbladen, onder meer voor Opera, Luister (waarvan hij medeoprichter was), Disk, Gramophone en Opera News. Ook van zijn hand was de radioserie Uren der zangkunst. Sinds 1935 was zijn stem ook op de radio te horen bij recensies van elpees (programma Disco-causerieën), waarvoor hij soms ook aanbevelingsteksten schreef op de platenhoes. Dit was mede de oorzaak dat hij een grote platencollectie had, maar hij bezat ook een groot aantal operafilms uit de tijd van de stomme film. Voorts was hij jurylid bij zangwedstrijden, voorzitter van "Opera Vereniging Limburg" en adviseur van "Limburgse Opera Stichting".

Tijdens de Tweede Wereldoorlog was Riemens, die er niet voor terugdeinsde in NSB-kostuum door de studio te lopen, een regelmatige medewerker van de Nederlandsche Omroep.[2] Ook schreef hij in Volk en Vaderland, De Luistergids en het nationaalsocialistische cultuurblad De Schouw.[3] Zijn oorlogsverleden werd in latere jaren tegen hem gebruikt toen hij in De Telegraaf uithaalde naar het programma Zo is het toevallig ook nog eens een keer.[4]

Hij werkte samen met Karl-Jozef Kutsch aan Unvergängliche Stimmen: kleine Sängerlexicon (1962) dat via een verbeterde heruitgave en Unvergängliche Sängerlexikon: Sängerlexikon (1982) postuum zou uitgroeien tot Unvergängliche Sängerlexikon: Grosses Sängerlexikon (vanaf 1987).

Riemens, plotseling overleden, werd op 6 april 1985 begraven aan de Sint Pieter op de Berg vak E3 Ursulinenweg 2 in Maastricht, waar ook zijn levenspartner en zijn criticus/muze Rietje Hendriks (17 mei 1936-25 oktober 2010) ligt. Hun grafsteen vermeldt: "Pace, pace mio dio"; de tekst is afkomstig uit de opera La forza del destino van Giuseppe Verdi.[5][6]

Publicaties (selectie):

Bronnen, noten en/of referenties
  • Jozef Robijns, Miep Zijlstra: Algemene muziek encyclopedie, Haarlem: De Haan, 1979-1984, ISBN 978-90-228-4930-9, deel 8, pagina 311
  • Journalist en operakenner Leo Riemens overleden. Limburgsch Dagblad (4 april 1985). Geraadpleegd op 17 mei 2022 – via delpher.nl.
  • Leo Riemens op worldcat.org
  1. ↑ Zijn opname in het militieregister vermelde 3 jaar lyceum en ½ jaar muziekschool piano; hij werd wonende aan de Weteringschans 80 voorgoed ongeschikt verklaard.
  2. ↑ Omroep in oorlogstijd, zo zijn we wel, Wim Hazeu, De Gids. Jaargang 137(1974). Gearchiveerd op 10 mei 2022.
  3. ↑ Dick Verkijk: Radio Hilversum, 1940-1945. De omroep in de oorlog. Amsterdam, De Arbeiderspers, 1974, pag.660 ev
  4. ↑ Treurbuis of ‘verantwoord divertissement’?, Jan Joost Valster, Universiteit Utrecht. Gearchiveerd op 9 september 2023.
  5. ↑ Breurhenket: Verhaal over graf en bidprentje voor Rietje Hendriks (geraadpleegd 17 mei 2022). Gearchiveerd op 25 januari 2023.
  6. ↑ Familieberichten. Limburgsch Dagblad (4 april 1985). Geraadpleegd op 17 mei 2022 – via delpher.nl.