Katrin Dekoninck

Katrin Dekoninck (Mol, 1971) is een Belgische multimediale kunstenares. In haar werk staan de mens en zijn emoties centraal. Dekoninck maakte onder meer het beeldhouwwerk Identiteit, dat aan journalist Martine Tanghe werd geschonken na de presentatie van haar laatste journaal.[1][2][3][4]

Leven en werk

Opleiding

Katrin Dekoninck studeerde schilderen en tekenkunst aan de Koninklijke academie voor Schone Kunsten in Antwerpen. Daarnaast volgde ze gedurende twee jaar een avondopleiding keramiek en beeldhouwkunst.[5] Technische opleidingen volgde ze in Italië en in Amerika bij Beth Cavener Stichter, Alessandro Gallo en Tip Toland.

Carrière

Aan het begin van haar loopbaan focuste Dekoninck op tekenen en stop-motion animatiefilms.[2] Ze bouwde ook grote installaties met haar tekeningen. Vanuit de behoefte aan modellen begon ze met het boetseren van menselijke figuren in klei. Ze maakt vooral figuratieve sculpturen waarin de menselijke ervaring centraal staat. De beelden tonen de mens in al zijn kwetsbaarheid.[2]

In 2018 stond een werk van Dekoninck op het campagnebeeld van kunstenfestival Watou.[6] Dit beeld werd ook gepubliceerd op een postzegel van bpost.[7] Dichter Bernard Dewulf maakte een gedicht bij de sculptuur in kwestie.[6]

Dekonincks beeldhouwwerk Identiteit werd op 30 november 2020 aan journalist Martine Tanghe geschonken tijdens het presenteren van haar laatste journaal, als trofee voor de grote prijs Jan Wauters.[3][4]

Techniek

Steengoedklei wordt eerst geboetseerd op een ijzeren drager. Daarna wordt het in stukken gesneden, die worden uitgehold, nogmaals in stukken gesneden en gebakken. Dan wordt de sculptuur opnieuw samengesteld. Met deze manier van werken kunnen grote beelden gemaakt worden, die niet breken in de oven bij het bakken.[2] Bij deze arbeidsintensieve techniek zijn geen afgietsels mogelijk, waardoor er van elk beeld maar 1 exemplaar bestaat.[8] Sinds 2020 experimenteert Dekoninck ook met nieuwe materialen, waaronder brons.

Het werkproces van Dekoninck werd op film vastgelegd door Alexander Delport. De film werd getoond op de tentoonstelling ‘Tearing Faces’ in Cultuurcentrum ’t Getouw in 2021.[8]

Expo's en publicaties

Expo's (selectie)

  • 2008 ‘De canvascollectie’, Bozar[9]
  • 2010 ‘Digikunst’, Fomu Antwerpen
  • 2015, 2017, 2018 Kunstenfestival Watou[6][10][11]
  • 2018 ‘Adem’, Pastorij Ressegem, Katrin Dekoninck en Steven Van Der Heyden[12]
  • 2019 ‘Oog in oog’, Jakob Smits Museum[13]
  • 2020 ‘Beestig?’, Stadsfestival Damme[1]
  • 2021 ‘Tearing Faces’, Cultureel centrum ’t Getouw, Mol[8]

Publicaties (selectie)

  • ‘Existentie: Selected Work & Recorded Documents / Labo I II III, VZW Existentie, 2006[14]
  • ‘De canvascollectie: Uw kunst in beeld’, Lannoo, Tielt, 2008[9]
  • ‘Watou: in de luwte van de tussentijd’, VZW Kunst, 2015[10]
  • ‘Watou: over alleenigheid en ondraaglijke eenzaamheid’, VZW Kunst, 2017[11]
  • ‘Watou: over het verlangen en de troost’, VZW Kunst, 2018[6]
  • Programmaboek ‘Macbeth’, Giuseppe Verdi, Michael Thalheimer in Opera Ballet Vlaanderen, 2019[2]
  • ‘Breath’, Katrin Dekoninck en Steven Van Der Heyden, met foto’s van Stef de Belder. Stichting Kunstboek, 2018[15]
  • ‘Beestig? Over hellevarkens en andere dieren’, Stichting Ijsberg, 2020[1]
  • ‘Hier blijf ik’, Louis Vanvelthoven en Jean Paul Billiau, Lannoo, 2021[16]
  • ‘Waarom aandacht de essentie is’, Bieke van Gool, Lannoo, 2021[17]

Externe link

  • Persoonlijke website
Bronnen, noten en/of referenties
  1. ↑ a b c Beestig? Over hellevarkens en andere dieren. Stichting Ijsberg VZW (10/2020), pp. 114.
  2. ↑ a b c d e Katherina Lindekens en Tom Swaak, Bettina Auer, Asia Fortuna, Silke Van Beem (2019). Macbeth, Giuseppe Verdi. Opera Ballet Vlaanderen, pp. 129.
  3. ↑ a b Molse achter beeld voor Martine Tanghe: “Ik wist van niets, maar het past perfect bij haar”. www.gva.be. Gearchiveerd op 10 augustus 2021. Geraadpleegd op 10 augustus 2021.
  4. ↑ a b VRT NWS, Na haar allerlaatste journaal: Martine Tanghe wint taalonderscheiding "Grote Prijs Jan Wauters". vrtnws.be (30 november 2020). Gearchiveerd op 10 augustus 2021. Geraadpleegd op 10 augustus 2021.
  5. ↑ Bunskoek, Barbara, "Katrin Deconinck, de drie-eenheid", 04/07/2015.
  6. ↑ a b c d Over het verlangen en de troost: tentoonstellingscahier Kunstenfestival Watou 2018. VZW Kunst / Stichting Ijsberg VZW (2018). ISBN 9789081741385.
  7. ↑ (en) 12298908, Catalogus Watou 2018. Issuu. Gearchiveerd op 10 augustus 2021. Geraadpleegd op 10 augustus 2021.
  8. ↑ a b c Rijzende ster Katrin Dekoninck exposeert nieuw werk in cc ’t Getouw. www.gva.be. Gearchiveerd op 10 augustus 2021. Geraadpleegd op 10 augustus 2021.
  9. ↑ a b De Canvascollectie : uw kunst in beeld, 2008. Lannoo, Tielt (cop. 2008). ISBN 978-90-209-7862-9.
  10. ↑ a b Kunstenfestival Watou (2015). In de luwte van de tussentijd verzamelde verhalen 7. P'Art, Watou. ISBN 978-90-817413-3-0.
  11. ↑ a b Over alleenigheid en ondraaglijke eenzaamheid. VZW Kunst / Stichting Ijsberg VZW (2017). ISBN 9789081741354.
  12. ↑ Wouter Verbeke, Een ontroerende toenadering tussen woord en beeld: Katrin Dekoninck en Steven Van Der Heyden. theartcouch.be. Gearchiveerd op 10 augustus 2021. Geraadpleegd op 10 augustus 2021.
  13. ↑ The ArtCouch, Oog in Oog, 14 hedendaagse kunstenaars reflecteren over het werk van Jakob Smits. theartcouch.be. Gearchiveerd op 12 augustus 2021. Geraadpleegd op 12 augustus 2021.
  14. ↑ Ann Casteleyn (2006). Existentie: Selected Work & Recorded Documents / Labo I Ii Iii. Existentie.
  15. ↑ Katrin Dekoninck, Steven Van Der Heyden (2017). Breath. Stichting Kunstboek, Oostkamp. ISBN 978-90-5856-573-0.
  16. ↑ Louis Vanvelthoven en Jean Paul Billiau (2020). Hier blijf ik. Lannoo, pp. 47. ISBN 9789401471312.
  17. ↑ Bieke Van Gool (1 juli 2021). Waarom aandacht de essentie is. Lannoo.