Su-erloju

Erregaiaren kontsumoaren abiadurarekin denbora neurtzeko tresna da su-erlojua . Neurri sistema mota honi buruzko lehenengo aipamena VI. mendearen inguruan kokatu zen K.o. antzinako Txinan You Jiangu-ren poema baten bidez, non bere garrantzia aipatzen den.

Erloju motak

Su-erloju mota ohikoenak hauek ziren:

Kandela, luzeran marka erregularrak dituen unitate edo graduatu gisa. Erdi Arotik kandelak erabili izan dira elizetan bijilia garaiak kontrolatzeko, Antzinako Erromako gizartean ere ohikoak ziren, argizarian zehar marka erregularrekin igarotako denbora zehaztasun handiagoz erregulatzeko.

Metxa, kandela graduatuaren funtzionamendu berekoa, baina bere kontsumon erregularragoa eta praktikoagoa, Leipzig-en (1726) argitaratutako liburuaren arabera, Lehen Mundu Gerran soldadu alemaniarrei funtsezkoa izan zitzaien isilpean egotea ezinbestekoa zen guardiako gau luzeetan. Meatzariek ere erabili ohi zuten, lehergailuen metxa azkarraren piztea atzeratzeko.

Ekialdeko intsentsu-barrak: landare-erretxina usaintsuak prestatzen dira, eta, askotan, animalia- edo landare-jatorriko esentzia-olioak gehitzen zaizkie. Intsentsu-barra hori erre egiten zen pixkanaka, kanal baten luzeran bata bestearen ondoren jarritako hari batzuk moztuz, hariak mozten zituenean metal zati bat erretilu baten gainera erortzen zen tarte erregularretan, "clang" bat sortuz, tarte erregular bakoitzean seinale bat sortuz.